Wat een pret!

…en toen was het alweer half mei. Niet te geloven hoe snel de tijd hier voorbij vliegt. Er zijn weer mooie dingen gebeurd de afgelopen weken & die kan ik jullie natuurlijk niet onthouden. Toch zal ik jullie de weekprogramma´s besparen, want anders komt er nooit een einde aan dit verhaal.

Dat je je hier in Chili op het randje van de wereld bevindt, wordt je af en toe eens hardhandig duidelijk gemaakt. Na duizenden jaren van inactiviteit begon vorige week vulkaan Chaitén ineens driftig te pruttelen en op stel en sprong zijn er duizenden mensen geëvacueerd. Het land was in rep en roer en men vermoedt dat de uitbarsting nog maanden gaat duren. Maar wees gerust: omgerekend bevindt deze vulkanische vriend zich ter hoogte van zuid-spanje, dus veel merken we er zelf niet van. Wat we wél konden merken, was de aardbeving van een paar weekjes terug. De wereld schudde & beefde, maar niemand die er wakker van lag. Letterlijk, want het hele avontuur gebeurde midden in de nacht.. :D

Bueno, genoeg over natuurgeweld, nu is het tijd voor wat andersoortig geweld. Voetbalgeweld, welteverstaan. Een tijdje geleden nodigde sociologiemattie Matías me uit om met hem mee te gaan naar een voetbalwedstrijd van zijn geliefde club Universidad Católica tegen aartsrivaal Universidad de Chile. Als rasechte niet-geïnteresseerde nepsupporter kan dat voetbal me uiteraard gestolen worden, maarja, dit wilde ik natuurlijk niet missen! We hadden ergens in een schimmige buurt afgesproken en eenmaal daar bleek ik op pad te gaan met de twintig meest fanatieke relnichten van voetbalclub Católica, gewapend met stokken, messen & andere prettige attributen. Al snel werd me duidelijk dat dit bepaald geen beschaafd tripje zou worden – vooral toen Matías me op het hart drukte ´hem nooit uit het oog te verliezen, wat er ook gebeurt..´ Mijn gevaarsensors draaiden op volle toeren, kan ik je vertellen. :D

Eenmaal in de bus richting het stadion kwamen mijn nieuwbakken relvrienden al lekker op gang. Zingen, springen, schreeuwen, de sfeer zat er goed in. Halverwege werd de boel ineens een stuk grimmiger: bij de volgende bushalte stonden er supporters van de andere club te wachten. U Católica + U de Chile = matten, dus Matías trok me onmiddellijk van mijn stoel, bonjourde me naar de andere kant van de bus en ging pal voor me staan. Op het moment dat ik me omdraaide zag ik buiten iemand een enorme baksteen oprapen en voordat ik wist wat er gebeurde knalde die steen keihard door het raam van de bus! Overal glas, bloed & doldwaze supporters, maar de buschauffeur reed lekker stoïcijns door – wat een actie!

Ach, eenmaal bij het nationale stadion aangekomen bleek het allemaal wel mee te vallen. Supporters worden strikt gescheiden en ik heb van m´n leven nog nooit zoveel ME op de been gezien – en dat terwijl er hier regelmatig gereld wordt. De wedstrijd zelf? Geen idee, ik heb vooral genoten van het enorme spektakel eromheen. Ze zingen & feesten er lustig op los en de sfeer is ronduit geweldig. Dat Universidad Católica met twee-nul won hielp zeker mee: de ´Cruzadores´ van Católica gingen helemaal uit hun dak. Het heeft absoluut zijn voordelen om je als enig blond hoofd in het meest fanatieke supportersvak te bevinden: wat was het geweldig! Toen de wedstrijd eenmaal afgelopen was, sloten ze de deuren van ons vak. We moesten net zo lang wachten totdat het héle stadion het terrein had verlaten, en toen pas mochten wij weg – begeleid door de bijna voltallige ME. Hmm… :D

Van wat minder rellerig niveau was de rugbywedstrijd van afgelopen weekend. Jahaa, je leest het goed: nóg een sportwedstrijd! Al weken hebben we vanuit het raam in ons huis uitzicht op onze leuke (en lekkere) buurmannen die nu eenmaal áltijd thuis zijn. Tijdens een van onze beruchte & beroemde huisfeesten vond Aranka het een briljant plan om keihard naar de andere kant van de straat te roepen ´we wonen op nummer 41!!´ & tien minuten later stonden ze bij ons op de stoep. Hilarisch! Ze blijken allemaal fanatiek te rugbyen en na enkele mooie feestjes nodigden ze ons laatst uit om eens bij een van hun wedstrijden te komen kijken. Lees: mooie mannen hard aan het werk, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen ;) Ergens verstopt op de sportvelden van de wijk Providencia bezorgde deze wedstrijd & haar elitaire supporters ons het ultieme ´zondagmiddag-gevoel´.

´Ons´ is in dit geval het gouden viertal Ben, Aranka, Zoë en ik. We zijn net een lief familietje en je zou gerust een sitcom van ons idiote wel & wee kunnen maken. Zo hadden we laatst besloten om met z´n allen een lang weekend op pad te gaan naar Curicó, een stadje in het zuiden. Het leuke is dat je er met de trein heen kunt, iets waar je in Nederland je hand niet voor omdraait, maar wat hier heel speciaal is. Het lachen-gieren-brullen begon natuurlijk al lang voordat we goed en wel in de trein zaten, maar dat behoeft waarschijnlijk geen uitleg. Eenmaal aangekomen in Curicó bleek dat alles, maar dan ook echt álles (!), gesloten of onbereikbaar was in verband met het laagseizoen. Wat een actie! Kom je helemaal voor pietlut naar dat gekke plaatsje gekacheld.. :D Maar niet getreurd, het bruisende nachtleven (lees: één kroeg), een hilarisch ´ach-dit-kunnen-we-best-lopen’-debacle & een plaatselijk winery bracht leven in de brouwerij. De rondleiding-man was bepaald niet scheutig met de wijn en we hebben dan ook een zéér lollig weekend gehad. Hehe. :D

Wat de boel er helemáál hilarisch op maakte, was dat het in het zuiden een stuk kouder was dan in Santiago. En aangezien de meeste gebouwen in Chili geen verwarming hebben, werden dat zéér interessante nachten.. nachten waarin je vanuit je bed wolkjes kon blazen. Brr! Koud! Gelukkig heb ik normaal gesproken nog altijd niet te klagen over het weer. Aan de blaadjes aan de bomen kun je zien dat de herfst inmiddels zijn intrede heeft gedaan, maar de dagen met regen zijn nog steeds op één hand te tellen & we mogen overdag nog altijd genieten van temperaturen rond de 20-25 graden. ´s Nachts koelt het echter drastisch af en bibberen we in ons onverwarmde húske de nacht door ;)

Toen ik een paar verhaaltjes geleden schreef dat Santiago zo schoon was, toen bedoelde ik de straten en uitdrukkelijk níet de lucht. Santiago is een van de meest luchtvervuilde steden en nu de herfst is gearriveerd trekt de deken van smog steeds dichter om de stad heen. In januari kon ik nog tot ver in de Andes kijken, maar nu is het een lucky day wanneer je eindelijk de besneeuwde bergtoppen weer kunt bewonderen. Toen ik laatst na een of ander tripje weer terugkeerde naar Santiago, wist ik dat we de stad naderden toen de bergen ineens uit het zicht verdwenen. Welja.

Bueno. Ik ga jullie verder niet vermoeien met ellenlange verhalen of onnodige details over mijn wel & wee hier, omdat er dan echt nooit een einde aan komt. Tijdens het schrijven van dit verhaaltje realiseerde ik me ineens hoeveel ik eigenlijk heb uitgespookt de afgelopen tijd - echt ongelofelijk. ´Maar wát dan?’ hoor ik jullie al denken..

Tafelvoetbal spelen in de pauze – Sebástian & ik zijn een winning team. Naar de dierentuin gaan op de koudste dag van het jaar. Naar de opening van een of ander belangrijk filmfestival gaan en vervolgens met je gympies tussen een zootje elitaire ambassadeurs zitten. Uren zoeken in een afgelegen, schimmig gedeelte van Santiago naar een vineyard die achteraf niet bleek te bestaan. Thuiskomen van een dagje college en lieve huisgenoten vinden die pie de limón voor je hebben meegenomen. Barbecueën. Spontaan uiteten gaan. Een avondje hysterisch bowlen en vervolgens nog winnen ook. Biertjes drinken terwijl je eigenlijk college hebt – sssst. Spontane danceparty’s houden in de casa. Een dagtripje maken naar een wel héél enorme supermarkt met 87 kassa’s. ‘Studeren’ en dan tóch mee uiteten gaan. Shoppen tot je er bij neervalt in een van de enorme shopping malls. Kaarten in een van de meest geweldige kroegjes ooit. Tot vervelens toe naar dezelfde club gaan omdat het er gewoon zó ont-zet-tend leuk is. Naar de bios gaan en he-le-maal niks van de ‘flaite’ film verstaan. Een avondje niksdoen plannen en dan toch eindigen met een huis propvol mensen. Eindeloos door Santiago lopen omdat je er gewoon geen genoeg van kunt krijgen.

En last but not least: ik heb zowaar een heuse chileen aan de haak geslagen. Sinds een maandje of twee zorgt ‘ie ervoor dat ik inmiddels wel héél erg blij over straat huppel & dat maakt er het hele Santiago-avontuur alleen maar beter op. Bueno.. ;)

Lieve mensen, ik brei er weer een einde aan. Er staan de aankomende weken weer mooie plannen op het program en die zal ik jullie dan ook zeker niet onthouden. Over twee weken staat ‘ons Reneetje’ hier op de chileense stoep en dat belooft wat.. ik houd jullie op de hoogte!

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/