La latina rubia

De trouwe lezer zal zich inmiddels niet meer verbazen als ik weer eens roep dat iets ‘hilarisch’ is, en toch is er maar één woord dat de afgelopen weken het beste kan beschrijven: hilarisch.

Het avontuur begon met een bezoekje van onze dappere helden van de plaatselijke brandweer. Op een mooie avond zaten we in ons húske wat te ouwehoeren toen er opeens een vreemde brandlucht te ruiken viel. We keken elkaar eens aan en begonnen keihard te lachen. What the fuck? Al gauw bleek dat het hele gebouw dezelfde lucht rook en niet veel later hingen op alle verdiepingen buren uit het raam te schreeuwen: ‘Qué pasa? QUÉ PASA? Wat gebeurt er?’ Hilarisch! Enkele bijzonder paranoia buren renden het gebouw uit uit angst voor een heuse explosie, en wij erachteraan natuurlijk. Zo’n spektakel van male chilenen wilden we niet missen. Nadat Hollandse nuchterheid had geconstateerd dat er heus niks ernstigs aan de hand was –we zien het positief in- keerde de rust weer terug, tótdat huisgenoot Ben ineens uit het raam keek en daar twee brandweerwagens met gillende sirenes aan zag komen rijden! Toen niet veel later ook de halve politiemacht zich voor ons huis verzameld had, kwamen we werkelijk niet meer bij van het lachen. In onze meligheid hing een andere huisgenoot uit het raam, zwaaide met de gordijnen en riep keihard: ‘Red ons! Red ons!’ We werden vervolgens door de knappe brandweermannen ons húske uitgebonjourd en na enkele uren wachten, lachen & debiele foto’s maken bleek dat het niet het huis, maar een auto was die deze formidabele stank wist te produceren. Bueno. Wat een nacht.

Ach, het huis zorgt wel vaker voor hilarische momenten. En dan bedoel ik vooral onze lieve chilena ín het huis, eentje die we eigenlijk niet alleen thuis durven te laten. Ze staat garant voor een hoop lol & tegelijkertijd een hoop ellende :D Afgelopen weekend was het helemáál mooi: ze heeft de oven in de fik gezet, het fornuis laten aanbranden, de magnetron laten exploderen, de wasbak laten overlopen én, als klap op de vuurpijl, de keuken laten overstromen. Welja. Dat laatste was wel mooi, trouwens. Ik was alleen thuis met Gaby en ineens hoorde ik vanuit de keuken een keihard ‘Mariaaaaa! Veeeen!’ Ze was vergeten de slang van de wasmachine in de wasbak te stoppen, waardoor er minstens tien liter water over de vloer stroomde.. ;)

Verder staat hier in de casa bijna dag & nacht de radio aan. Hartstikke leuk, ware het niet dat die gekke chilenen érg van reggaeton houden. Nu vind ik dat heus best leuk, zo af en toe, maar als ik om zeven uur ’s ochtends met m’n duffe hoofd uit m’n bedje klim is het bepaald niet het eerste waar ik aan zou denken.. Bovendien kent het radiostation een repetoir van maximaal vijftien liedjes, waardoor we na al die weken de hele chileense reggaeton-top-chart mee kunnen blèren. En of we daar nou zo blij mee moeten zijn? ;) Potver, inmiddels beginnen we dat idiote muziekstijltje nog léuk te vinden ook!

Bueno, nu ik toch hele verhalen over mijn huis(genoten) aan het vertellen ben: we hebben er een halve huisgenoot bij. Mijn voormalig reismattie Zoë heeft namelijk besloten om tot juli in Santiago te blijven - engelse les geven kun je immers overal :D Dat vond ik natuurlijk een prachtplan, want dat betekent dat ik er hier een onwijs leuk vriendinnetje bij heb. Dat moest gevierd worden, uiteraard, en daarom vonden we het tijd voor een tripje naar La Serena.

La Serena is een strandstadje ergens ten noorden van Santiago en slechts een uurtje of zeven met de bus – reuzedichtbij dus, voor chileense standaarden. Té dichtbij eigenlijk, want zo’n korte bustrip betekende dat we om ongoddelijke tijden aankwamen in een duffig busstation. Heerlijk. Een paar jaar geleden ben ik ook al in La Serena geweest, dus ik haal de beroemde frase ‘een feest der herkenning’ maar weer eens aan. Het was leuk om te zien dat die gekke vuurtoren nog steeds overeind staat, en dat het enorme kruis van het naastgelegen dorp nog even lelijk is als altijd.

Bueno. Omdat ze hier in de bussen nogal van airco houden, waren we gewapend met spijkerbroek, trui & vest de nachtbus ingestapt. Dat het misschien niet zo handig is om vervolgens al die kleren aan te houden, was door alle duffigheid niet in onze blonde hoofdjes opgekomen. We sprongen vrijwel direct in een random bus naar Vicuña, een gehucht in de buurt. Eenmaal aangekomen bleek dat we met onze noordpooluitrusting ietwat te enthousiast gekleed waren, want het bleek er héét te zijn. Heet met een Hoofdletter, welteverstaan. Welja, we hebben er hilarische tijden gehad. Zo hebben we in het kader van ‘zo kom je nog eens ergens’ wat gedronken hadden in het huis van een lieve oude dame –met glazen vol spinrag, inclusief een griezelige dooie zwarte harige vrind- & hebben we samen een schoolklasje idiote dansjes bedacht. Goed, na een tijdje vonden we het welletjes en hebben we Pisco Elqui een bezoekje gebracht, een gehucht met nog geen 500 inwoners. Het enige wat je daar doet is.. pisco drinken & UFO’s spotten. Echt. Geen grapjes. Samen met een dolle Spanjaard en wat andere leute hebben we er mooie tijden beleefd, en hebben we zelfs een zelfgemaakte UFO kunnen spotten :D

Tsja, en wat voer je dan uit daaro out of town? Bueno. Badjassen (!) kopen en ze vervolgens aantrekken omdat het ineens toch wel erg fris werd. Cheesy pops eten op het strand. Lachen om idiote locals en vervolgens zelf uitgelachen worden - door diezelfde locals uiteraard. Een doldwaze idiote Amerikaan ontmoeten die vervolgens al z´n malle matties optrommelt. Vriendjes worden met een complete chileense familie – niet omdat je dat echt wilt, maar omdat je geen keus hebt wanneer ze bij je op de handdoek komen zitten. Chips voeren aan een zielig hondje – wederom niet omdat je dat echt wilt, maar omdat de zak uit je handen valt.. :D

Een paar dagen later werd het wederom tijd voor onze noordpool-kledij, want we gingen een nachtelijk bezoekje brengen aan een sterrenobservatorium. Ondanks de kou daar boven op de berg was absoluut superinteressant – het blijft fantastisch om het Southern Cross te zien, een sterrenbeeld dat alleen op het zuidelijk halfrond te bewonderen valt. Bueno. De laatste dag voerde een ‘briljant’ plan ons naar Tongoy, een ramshackle gehucht dat wellicht nóg stoffiger is dan Pisco Elqui. Hartstikke leuk & aardig, maar ik had kunnen weten dat transportproblemen me nooit lang in de steek laten. Het kostte ons dan ook meer dan twee uur om een luttele 40 kilometer af te leggen, wat ons nét genoeg tijd overliet om een welverdiende pisco sour aan het strand achterover te slaan en vervolgens weer in de bus springen - terug naar Santiago, welteverstaan. Hilarisch, wat een actie.

Eenmaal back in town werd het tijd om het zwembad van de uni eens uit te proberen. Jahaa, ondanks dat de universiteit qua formaat niet zoveel voorstelt, hebben ze er toch een fatsoenlijk zwembad in kunnen stoppen. Als een ware Inge de Bruijn zoef ik nu dagelijks door het water – en dan met zo’n mooi zwemmutsje op m´n hollandse heufd. ´t Is net echt.

Verder is er toch zeker nog iets wat ik jullie niet kan onthouden: de beroemde, befaamde en alhaast beruchte chileense welkomstkus. Ze houden hier érg van fysiek contact en dat betekent dat je bij zo’n beetje elke gelegenheid een dikke smakkerd op je wang gedrukt krijgt. Praktisch elke ‘hola’ gaat vergezeld met een dikke tût – of het nou je beste vriend of een wildvreemde is. En dat je ´s ochtends eerste de halve klas een kus geeft, zelfs als je veel te laat komt binnenzeilen, is hier doodnormaal. Welja. ;)

Ach, menig lezer zal begrijpen dat dit soort handtastelijke taferelen wel aan mij besteed zijn. Tel daar mijn eeuwige geklets & ‘gesocialize’ bij op en je hebt zowaar een mooi beeld van mijn integratiepoging hier. En dat dat schijnbaar aan het lukken is, bleek toen iemand me een ‘blonde latino’ noemde: ‘Eres una latina rubia..’ Prachtig.

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/