Hollandse glorie & chileens volksvermaak

Het semester begon fantastisch. Na een prachtreis & vele mooie avonturen werd het weer tijd om in de schoolbanken aan te schuiven, maar dit keer niet voor lang. Net nadat ik al mijn chileense matties weer had begroet, kon ik ze meteen ook alweer gedag zeggen: er stond een reisje naar Nederland op het programma.

Eenmaal op het vliegveld bleek mijn vlucht naar tussenstop Sao Paulo wat vertraging te hebben, maar er restte me nog genoeg overstaptijd om een dutje te doen – van slapen was nou eenmaal niet veel gekomen de afgelopen weken. Eenmaal wakker kwam ik er tot mijn grote schrik achter dat ik nog precies 25 minuten had om mijn andere vlucht te halen – en dat terwijl we nog hoog in de lucht vlogen. Oeps. En je raadt het al: het sprintje door Sao Paulo Airport mocht niet baten en zo had ik voor het eerst in mijn leven een vlucht gemist. Welja.

Zonder al te veel poespas was een andere vlucht & een hotel zo geregeld en kon ik zowaar nog een hele poos de stad bekoekeloeren. Welja, zo kom je nog ergens. Dit hele avontuur had helaas tot gevolg dat mijn welkomstcomité op Schiphol wat gehalveerd werd (;)) maar alle lieve familie & meiden: ontzettend bedankt voor alles.

Eenmaal terug op Hollandse bodem heb ik me uiteraard oppertjebest vermaakt, maar dat zal de gemiddelde lezer waarschijnlijk niet verbazen. Pech in het OV, Puberpoppen met de Lama’s, shoppen tot je er bij neervalt, pannenkoeken eten bij mijn oma, logeren bij mijn broer, lachen in Leeuwarden, oerholands ringsteken, een tripje naar Het Buitenland ;) & als klap op de vuurpijl de **ste verjaardag van mijn lieve moeder – jullie geloven me vast niet als ik zeg dat ze wéér 28 is geworden. Het waren fe-no-me-nale weken en ik vond het geweldig om iedereen weer te zien. Jajaja, nu weet ik weer wat ik missen moet!

En toen was daar de dag dat ik Nederland weer verlaten moest. Met gemengd gemoed & een veel te zware koffer gingen we op weg naar Schiphol, waar tot mijn grote verrassing de Nijmeegse meiden op me stonden te wachten. Met een aangepast spandoek, stroopwafels en drop was er natuurlijk niet veel meer voor nodig om bij mij de tranen naar boven te brengen :D

Eenmaal terug in Chili was de feestvreugde niet over, gelukkig. De beroemde El Diechiochero stond voor de deur – wie kent ‘m niet? ;) 18 september is het onafhankelijkheidsdag en werkelijk héél Chili ligt plat tijdens deze Fiestas Patrias. En laat die 18e dit jaar nu net op een donderdag vallen – dat betekent van donderdag tot en met zondag Feest met een Hoofdletter! En van feesten hebben deze latino’s wel chileense kaas gegeten, dat kan ik je verzekeren. Overal zijn fonda’s, een soort van festivalterreinen met muziek, dans, (vr)eterij en meer van dat soort vermaak.

Hartstikke leuk en heel gezellig, maar de écht diechiochero vindt je thuis bij de familie. Het is prachtig: er zijn gigantische barbecues met kilo’s vlees en empanadas, er worden liters chicha gedronken, de nationale dans Cueca is niet weg te denken & er worden er immens veel chileense spelletjes gespeeld. Ik heb me behoorlijk lopen verbazen over al dit chileens volksvermaak en het allermooist van allemaal was dat mijn héle schoonfamilie er werkelijk alles aan deed om mij een zo chileens mogelijke dieciochero te bezorgen. Vooral de jaarlijkse militaire parade was bijzonder hilarisch, omdat er telkens door een van de temperamentvolle familieleden werd geschreeuwd wat voor wonderbaarlijks er nu weer voorbijkwam. Tsja, ik moet toegeven: bergsoldaten in witte pakken en met ski’s op de rug: die hebben wij niet nee..

Het weekend erop werd het hele gebeuren nog eens dunnetjes over gedaan. De barbecue komt me inmiddels m’n neus uit en ook kan ik voorlopig even geen chicha meer zien, maar fantastisch was het zeker. Ondertussen ging het gewone leven weer z’n gangetje en kwamen de tentamens & toetsen al gauw in zicht. Het leventje op de uni is even leuk & chileens als altijd – colleges die veels te laat beginnen, tentamens die ineens afgelast worden, biertjes drinken onder collegetijd, veels te leuke lunches en uiteraard veel slap geouwehoer.

En toen ik laatst na een dagje college thuiskwam, kwam huisgenootje a.k.a. vriendinnetje Lucy geheel buiten adem met de mededeling dat haar zus, bij wie ik laatst nog op de babyshower was geweest, net was bevallen van haar zoontje. Op stel en sprongen scheurden de kersverse tante en ik in de auto op weg naar de kliniek en Lucy bezorgde me haast een hartverzakking met haar hyperactieve rijgedrag. Eenmaal veilig & wel in de kliniek troffen we naast twee trotse ouders een piepklein ventje van nog geen 10 uur oud. Wat een schatje! Ik kan jullie verzekeren: de chileense baby’tjes zijn net zo lief als de Hollandse.

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/