Een afscheid dat geen afscheid is

De weken vliegen voorbij en voordat ik het zelf goed & wel in de gaten heb, zijn de meest prachtige gebeurtenissen de revue alweer gepasseerd.

Het einde van de universiteit kwam in zicht. De laatste colleges, de laatste biertjes onder collegetijd en de laatste tentamenperikelen waren alledaagse kost en er leek maar geen einde aan te komen. Her en der een tentamen dat tot drie keer verzet werd, een presentatie voor de klas terwijl de klas niet kwam opdagen & meesterlijke eindopdrachten: ach, het hield me van de straat. Af en toe speelt de Hollandse organisatiegeest op en erger ik me wild aan het alles-op-het-laatste-moment gebeuren, maar je doet er niks aan en dus laat je het maar lekker op z´n beloop. Zo kwam ik in het begin nog netjes op tijd aanzetten bij colleges, maar naar stelselmatig twintig minuten voor een leeg klaslokaal te staan wachten kan ik me inmiddels ook niet meer drukmaken over op tijd komen bij colleges. Welja. Integratie.

Toen de tentamens en ander leed eenmaal achter de rug waren, werd het tijd voor een mooi afscheidsfeestje. Niet dat ik wegga, natuurlijk, maar dat is niet belangrijk. Voor medehollanders Rick & Tom zit het feestje erop en ook de Argentina Flor zou weer huiswaarts keren, dus een mooi excuus voor een enorme afscheidsparty in de casa van Rick. Iedereen kwam, zag & overwon, want wat was het een prachtfeest! Dat er vervolgens zo´n acht mensen bij mij in de woonkamer bleven bivakkeren verbaast me dan ook niks. Fe-no-me-naal en zeker een mooi eind van het eerste halfjaar.

Veel tijd om uit te brakken had ik niet, want niet veel later stond er een bruiloft op het programma! De zus van Matías stond op het punt om met haar pololo Luis te trouwen en daar was ik door mijn surrogaatfamilie natuurlijk hartelijk voor uitgenodigd. Het was het hele weekend feest & ik heb genoten van al het spektakel. De pisco sours, de vaina en de wijn vloeiden rijkelijk en de ceremonie was prachtig. Wat geweldig om hier bij te zijn! Zet Luis & Matías bij elkaar en het is gegarandeerd dikke pret in huize Corvalán. Ik vind het er prachtig :D

En voordat je het in de gaten hebt, is de uni voorlopig voorbij, zijn de laatste zaken in Santiago afgehandeld & is het tijd om de backpack weer om mijn rug te slingeren. Een 25 uur durende busreis voerde mij naar het uiterste noorden van Chili om daar vriendinnetje Ellen, die eerder al bij mij in Santiago was, te treffen. Ondanks dat de boeken zeggen dat het winter is, liepen we heerlijk in onze rokjes & slippertjes over het strand. We vielen met onze neus in de figuurlijke boter, want het grootste religieuze festival van Chili bleek nu plaats te vinden. La Tirana betekent veel dans, veel muziek, veel kleur, veel Maria´s, veel maagden, veel hitte en.. veel zakkenrollers. In de rij voor het een of ander bemerkte ik ineens een hand in mijn tas en een keiharde,. welgemikte ´welgodver***´ zorgde ervoor dat ik uiteindelijk al mn spulletjes nog in mijn tas had zitten. Welja.

Na een aantal dagen werd het tijd voor een hilarische overtocht naar de noordelijke buurman van Chili: we gingen op weg naar Peru. Alles ging mis wat er mis kón gaan tijdens deze tocht, maar dat zal de trouwe lezer niet verbazen ;) Via taxi, stinkbus, colectivo, een uurtje biertjes drinken met een malle Canadees, bus met vrieskou & wederom een taxi kwamen we na ruim 18 uur aan in Arequipa. Nog even was het tricky of we wel een slaapplaats konden vinden, maar nadat we ons ontdaan hadden van een schimmige taxichauffeur bleek alles mooi op z´n pootjes terecht te komen. En dat was maar goed ook, want de volgende dag stond de derde musketier Lotte alweer op de stoep! Van alle meetingpoints die we ooit hebben gehad met z´n drieën, is ergens verstopt in Peru nog wel de mooiste :D

Na een aantal mooie dagen in dit geweldige plaatsje werd het tijd om weer verder te trekken. Na veel gedoe & geregel zijn we naar het op 3326 meter gelegen Cusco vertrokken, de poort naar Machu Pichu. Ook dit is weer zo´n verhaal.. de busreis ervoor was zó koud, dat ik zo´n beetje als een Michelinmannetje de bus in stapte. Eenmaal in de bus bleken ze érg van verwarming te houden en die blaasde dan ook loodrecht in mijn gezicht. Hmm. Met verhitte wangetjes & zeer weinig slaap bleek die malle bus ook nog een een uur te vroeg (!) aan te komen, waardoor wij op het prettige tijdstip van half zes ´s ochtends al van de Cuscoose koude nachten mochten proeven.. ;)

Overmorgen is het zover en trekken ik & mijn lieve vriendinnetjes te voet naar Machu Pichu. Dat worden vijf dagen van passen van 4600 meter, slapen in een tentje in de vrieskou & zwoegen door de bloedhete jungle.

Het is weer alom avontuur.. eindelijk!

Liefs,
Marja