Hoog, hoger, hoogst

.. en van de titel is geen woord gelogen. De afgelopen weken stonden in het teken van mooie avonturen & hilarische gebeurtenissen in Peru en Bolivia – op een gemiddelde hoogte van zo’n 4000 meter. Da’s hoog, ja.

Goed, waar was ik gebleven? Mijn vorige verhaaltje schreef ik in Cusco, een gezellig prachtstadje waar we ons enorm vermaakt hebben met rummikub & oude Incaruïnes – echt waar. Toch werd het op een gegeven moment tijd om deze malligheid gedag te zeggen en de wandelschoenen onder te binden, want op het programma stond namelijk een vijfdaagse trektocht naar de alom beroemde Incaruïnes van Machu Picchu. Deze waardige vervanger van de oude Incatrail –waar je een jaar van tevoren voor moet boeken.. wat wij uiteraard met onze geweldige planning niet gedaan hadden- voert je in een aantal dagen over de Salkantay-pas van 4600 meter, langs meertjes, lang steppe en langs kale rotsen, langs oerwoud, langs thermale baden en langs heel, heel veel ander moois.

Toen wij ’s ochtends in alle vroegte vertrokken kwamen we al gauw tot de ontdekking dat wij drie dames welgeteld vier man personeel tot onze beschikking hadden. Hartstikke idioot natuurlijk, maar wel hilarisch mooi. Van een dinnertent tot drie keer per dag een driegangenmenu op grote hoogte: we´ve seen it all. Hilarisch. Hoe hoger we kwamen, hoe meer last ik kreeg van die verdomde hoogteziekte. Ach, met een beetje heen en weer zwalken valt best te leven. We zagen er de humor wel van in.

De eerste dag sliepen we op zo’n 4400 meter en ik kan je vertellen: dan wordt het ’s nachts Koud met een hoofdletter. Zeven lagen kleding, mutsen, handschoenen en zo’n beetje alles wat we vinden konden hielden ons warm in deze nacht in een klein tentje met -10 graden. De volgende ochtend klommen we verder naar de top en genoten we van onze ‘overwinning’ op de Salkantay-berg (4600m). Na deze beproeving werden de overige dagen gevuld met in één dag 2000 meter naar beneden lopen, een weg banen door het oerwoud & de brandende zon en uren over treinrails lopen tot je er scheel van wordt. Een zeer beknopte versie van een fe-no-me-na-le tocht, maar er valt nog meer te vertellen. Toen we na al die dagen van lopen & blaren kweken aankwamen in het stadje Aguas Calientes, de poort naar Machu Picchu, kwamen we tot de ontdekking dat een écht bed nog nooit zo lekker gelegen had..

De volgende ochtend was het eindelijk tijd voor het hoogtepunt van onze tocht en betraden we Machu Picchu. De zonopkomst schijnt fantastisch te zijn, maar de oude bekende bad luck speelde weer eens op & dus lagen de oude Incaruïnes helaas verscholen onder een dik wolkendek. Gelukkig klaarde het al gauw op en werd Machu Picchu beetje bij beetje ontsluierd. De aanblik was magisch en bleef verbazen. Ergens onbereikbaar verstopt in de oerwouden van Peru ligt daar ineens een eeuwenoude stad waarvan men boe noch bah weet.. da’s toch magisch? Nu we toch bezig waren met omhoog klimmen vonden we dat we best Waynapicchu ook mee konden pakken, de berg naast Machu Picchu. Slechts 1200 enorme treden – waar hebben we het over? Eitje! Al met al was het werkelijkwaar fantastisch om dit mooie fenomeen te mogen zien – en van mijn dat-wil-ik-absoluut-zien-lijstje af te strepen. Geweldig!

Na dit mooie avontuur voerde de reis richting Lago Titicaca, een gigantisch meer tussen Peru en Bolivia dat, je raadt het al, wederom op grote hoogte gelegen is. In het peruaanse gedeelte brachten we een bezoekje aan de drijvende eilanden, wat een zeer zompige en wiebelige ervaring was. Voelde me toch meer ‘landrot’. Bueno, niet veel later voerde de reis ons over de grens naar Copacabana waar we tot de ontdekking kwamen dat onze Boliviaanse vrienden daar nu net geen geldautomaat hadden neergezet. En lieten we nou net ál ons peruviaans geld opgemaakt hebben. Oeps. Ach, voor elk probleem is en oplossing en dus konden we onze reis voortzetten naar het prachtige en idyllische Isla del Sol, een van de vele eilandjes in het meer. Maar laat je niet misleiden! Dit eiland mag misschien heus zonnig zijn, maar ’s nachts daalt de temperatuur dramatisch en daarom liepen wij wederom als een stelletje eskimo’s rond. Eskimo’s die hijgen als een stelletje oude paarden, dat wel – die hoogte die doet wat met je. Prachtig.

Na wat mooie dagen op dat wonderschone eiland en wonderbaarlijke uitzichten over het helderblauwe water & witte bergtoppen werd het tijd om ons naar La Paz te begeven. De slechte verhalen die we van tevoren hadden gehoord deden ons erg op onze hoede zijn, maar het bleek juist een geweldige stad te zijn. Kleurrijk & vol leven, raar maar waar, heksenmarkten, mooie mensen & ander avontuur: we hebben ons er prima vermaakt. Wat langer dan gepland, want de vlucht die we hadden geboekt werd gecanceld omdat de landingsbaan in blubberbaan veranderd was – tsja, dat heb je als je naar de Amazone vliegt en moet landen op een grasbaan. Maar niet getreurd, want een dagje later was het zover en vlogen we met een mini-propellorvliegtuigje met 19 passagiers naar Rurrenabaque – dwars de jungle in!

Eenmaal daar gingen we een paar dagen met een bootje het water op om geweldige dieren te spotten: krokodillen, roze dolfijnen, aapjes, capivaras & honderden vogels waarvan ik de naam allang weer vergeten ben. De krokodillen waren in grote getale aanwezig, zelfs toen we het water insprongen om een duik te nemen met de dolfijntjes. Het waren mooie dagen waarin we veel hebben gezien & veel hebben gelachen. We waren op pad met een stel gezellige mensen die de hele trip er ontzettend leuk op maakten. Van biertjes drinken bij zonsondergang tot flauwe grappen bij zonsopgang, van piranha’s vissen tot sardientjes vangen, van anaconda’s zoeken tot siësta’s houden in de hangmat.. je begrijpt vast dat ik er helemaal niet meer weg wilde! Toch vlogen we weer terug naar La Paz en werd het voor mij tijd om afscheid te nemen van Lotte en Ellen. De universiteit was namelijk al een week geleden weer begonnen en dus zat er voor mij niets anders op dan terug te keren naar Chili. Na daar enkele dagen in het noorden te hebben doorgebracht was het tijd om te vertrekken & na een busrit van 30 uur kwam ik eindelijk aan in.. Santiago! En drie keer raden wie daar op me stond te wachten? :D

De avonturen houden hier echter niet mee op – helaas. Op een zondagochtend werden Matías en ik wakker gebeld met de mededeling dat zijn moeder met spoed was opgenomen in het ziekenhuis. Halsoverkop scheurden we terug naar Santiago en troffen we daar zijn moeder in wel heel slechte toestand aan. Een infectie had haar goed te pakken en ik schrok me werkelijk de pletter, om het maar even zo te zeggen. Beetje bij beetje ging het gelukkig weer wat beter en na een week van ellende mocht ze naar huis. Uiteraard gingen we zoveel als we konden bij haar langs en dat betekende dat mijn dagen gespendeerd werden in het ziekenhuis – een zeer vreemde gewaarwording.

Het ziekenhuisleed was hiermee echter nog niet over. Al sinds een paar weken merkte ik dat het lopen met de dag pijnlijker werd en dat lang stilzitten (lees: college) zeker geen pretje meer was. Ik krabde me eens achter de oren en besloot de pa van Matías eens een bezoekje te brengen, want die beste man is huisarts. Hij kwam met de onprettige mededeling dat ik tijdens die fenomenale tocht naar Machu Picchu mijn knie wel eens verprutst kon hebben en dat we dat dus maar eens even moeten gaan uitzoeken. De korte versie van het verhaal is dat er vandaag in het ziekenhuis een MRI-scan is gemaakt. Welja. Een klein uur lig je in je eentje doodstil in een enorme machine dat herrie maakte alsof er een heel bataljon geweerschoten op je staat af te vuren – en geloof me, op het moment dat je je niet mág bewegen, kriebelt er vanalles en moet je ineens héél nodig naar de wc ;) Het was een vreemde gewaarwording om in een ander land in een andere taal dit soort dingen te ondergaan. Ach, een mooi moment om te zeggen ‘afwachten & theedrinken’.

Ondanks dat ik al die mooie avonturen van de laatste weken geweldig vond, was ik erg blij weer in Santiago terug te komen. De terugkeer op de universiteit was fenomenaal & wederom huppel ik als een blij meisje door de straten van de stad die mijn hart gestolen heeft. Ik ben weer thuis!

Liefs,
Marja

Voor de foto’s van Peru & Bolivia:
http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/72157606819610416/detail/

Voor de foto´s van Machu Picchu & de Salkantay-trek:
http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/72157606830520727/detail/

Voor de foto’s van Santiago:
http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/72157606999824289/detail/