Raar maar waar

Klaar voor een ritje in de achtbaan? Er zijn weer doldwaze avonturen beleefd, dus ga er maar voor zitten.

Het feest begon allemaal met een driedaagse party voor de verjaardag van Aranka. Feestmutsjes, ballonnen, veel taart & veel drank maakte dit een van de toppertjes tot nu toe. Wat een lol! Al onze chileense & andere matties kwamen bivakkeren in onze casa & we rolden van de ene club in de andere. Prachttijden.

Hoe kon het ook missen: de week erna lag ik ziek, zwak maar niet misselijk op de bank. Dit was tevens de laatste week dat huisgenoot Benjamin bij ons was, want hij moest nu toch echt Santiago gaan verlaten – hij had al drie keer zijn vlucht uitgesteld. Hij is de leukste, liefste en gekste huisgenoot die je je voor kan stellen en dus moest deze week volgestopt worden met leuke dingen. De laatste keer idiote films kijken, de laatste keer pie de limón eten, de laatste keer mallotig dansen, de laatste keer lachen om allerlei malle inside jokes..

Nadat ik op maandag Benjamin had uitgezwaaid, was het op woensdag alwéér tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Wie had dat ooit gedacht: ondanks het feit dat ik me aan de andere kant van de bol bevind, mocht ik zowaar een hello-and-goodbye moment beleven. Het was zover: vriendinnetje Renée stond op de chileense stoep. Een merkwaardig moment, overigens. Nog voordat ik het goed en wel in de gaten had, was Renée al door de menigte van tientallen louche taxichauffeurs heen gestampt en stond ze al buiten – en ik erachteraan hollen, natuurlijk :D

Uiteraard kon een toeristisch tochtje door de straten van Santiago niet ontbreken – maar waar begin je in hemelsnaam met een stad die zo groot & verspreid is? Op de hoogste ‘berg’, want een wiebelige, krakkemikkige kabelbaan waarvan de deuren nooit echt sluiten leek mij een prachtige introductie tot Zuid-Amerika ;) Uiteraard nam ik de blonde deerne ook mee naar de universiteit, en daar trokken we een hoop bekijks. Nu liep er niet één, maar twéé blonde koppies rond. Hollanders, verenigt u!

Nog geen drie dagen in Chili of we verlieten het land alweer, en de reis voerde ons dit keer -heerlijk onvoorbereid- naar Mendoza, Argentinië. Mendoza ligt precies aan de andere kant van de bergrug en de busrit voert je dan ook dwars door die enorme bergen heen. De uitzichten waren fantastisch en de immigratie was zoals altijd weer hilarisch. Ons bezoek stond vooral in het teken van véél koffiedrinken, véél op het terraszitten & vooral véél koulijden. Crisis, wat een temperaturen! We vroren bijna aan onze stoeltjes vast. Verwarming? Kom zeg, daar doen ze niet aan. Toen Zoë ook in town gearriveerd was, hadden we bedacht om met z’n drieën een tripje richting de enorme cordillera te maken - die bergen waren immers nu toch in de buurt. De hele dag hebben we een beetje van hot naar her rondgereden en liepen we te kwijlen bij al die prachtige uitzichten. We hebben op de terugweg zelfs de bijna 7000 meter hoge Aconcagua mogen aanschouwen, de hoogste berg van de America’s. Toen wij & onze sneeuwschoenen eindelijk aankwamen bij Puenta del Inca begon het zowaar te sneeuwen en werden we helemaal dol bij het zien van zoveel meters sneeuw. Als kleine kleutertjes dartelden we vrolijk sneeuwballengooiend in het rond – heerlijk.

De week erop liet ik Reneetje even alleen achter en vertrok ik richting de uni voor wat colleges & een tentamen – jawel, er wordt ook nog gestudeerd hier. Dat dacht ik tenminste. Eenmaal op de uni aangekomen bleek iedereen in rep en roer te zijn. Overal studenten, spandoeken, geschreeuw, gevecht, megafoons: kortom, één grote chaos. Het bleek dat de universiteit vanaf die middag in staking was. De korte versie van het verhaal is dat het educatiesysteem in Chile ontzettend slecht geregeld is. Het gat tussen de rijken en de armen wordt steeds groter en ondanks grote beloftes is er nog altijd niets veranderd. Chilenen houden wel van een stevige matpartij en als er iets te staken valt dan wordt dat dan ook vol overgave gedaan. Alle lessen werden gecanceld, alle carreras gingen in staking en vanuit het niets verschenen overal enorme spandoeken: ¡estamos en paro! Een uitgebreide overlegsessie later bleek dat we onze toets wel gingen maken – onder het genot van gillende sirenes, gebonk op de ramen, schreeuwende relschoppers, binnenvallende medestudenten & meer van dat soort heerlijke achtergrondgeluiden. Prachtig. Na het tentamen werd het hele gebeuren eens heerlijk besproken onder het genot van een koud biertje & moest er door ús hollanders wat op de muur van de buurtkroeg geschreven worden. Uiteraard.

De volgende dag werd het allemaal echt serieus: het hele land ging in staking & alle scholen en universiteit gingen op slot. Heel schoolgaand en studerend Santiago zou zich verzamelen voor een van de beroemde, befaamde en vooral beruchte protestmarsen en dat kón ik natuurlijk niet missen. Ik greep Renée beet en voerde haar in alle vroegte mee naar de universiteit, alwaar iedereen zich zou gaan verzamelen. Eenmaal aangekomen bleek dat de halve uni er klaar voor was, compleet met spandoeken, megafoons, protestliederen & flink wat opgefokte relschoppers. Ze vonden het prachtig dat die gekke Latina rubia er was ;)

Nu moet ik er bijvertellen dat relschoppen iets is wat hier a) heel normaal is, b) iets is wat ze erg graag doen en c) waar ze dan ook érg veel ervaring in hebben. Dus wanneer je matties je tien keer op het hart drukken dat jij hen nooit uit het oog moet verliezen en dat wanneer zij rennen jij vooral KEIHARD moet rennen, wel, dan zitten de zenuwen er goed in. Wat doen wij blonde hoofdjes hier ook alweer?

Temidden van duizenden protesterende chilenen & honderden ME´ers liepen we door de straten van Santiago. Zingen, springen, schreeuwen, een zootje stenen die af en toe door de lucht richting ME vloog & her en der een Molotovcocktail :D We hoefden ‘slechts’ twee keer een sprintje te trekken omdat de mattende politie op ons afkwam, hehe. Het ging er allemaal vrij normaal aan toe, totdat we vanaf het Plaza de Armas weer terugliepen richting de Alameda, de verkeershoofdas. De ME vind alles best, tótdat je op de Alameda komt.. De situatie explodeerde! Iedereen zette het ‘m op een lopen, er was geschreeuw, ze lieten de waterkanonnen overuren draaien en er was overal traangas! Met behulp van vriend Victor wisten we aan de pacos te ontsnappen en hij leidde ons weg van dat fucking traangas – dat is dus écht geen pretje, weten we nu. Tranend en hoestend van het gas maakten we ons uit de voeten, maar ondertussen vond ik het prachtig. Wat een actie! Wat een dag!

Gelukkig ging niet alles er zo heftig aan toe. De dag erna vertrokken we naar Valparaíso, een erg pittoresk dwarpje aan de kust. Heerlijk om de pacific weer te zien! Na een erg hilarische nacht met érg lekkere wijn & een érg grappig hostel slenterden we wat door de heuvels met zijn gekleurde huisjes en smalle straatjes. Halverwege probeerde een of andere snotaap Renée´s tas uit haar handen te grissen, maar zij zag hem al van verre aankomen dus dat feestje ging niet door. Kutjanus. Nadat ik hem hardhandig had duidelijk gemaakt dat we daar niet van gediend waren (´wel godverdegodver..!!´) maakte hij zich uit de voeten. Niet veel later probeerde een ander schoffie me mijn tas te ontfritselen, maar een welgemikte EYY!! deed hem van gedachten veranderen. Hehe. Hollandse nuchterheid.

Het weekend erna stond (alweer) in het teken van leuke dingen. Ik ben met een hele zoot leuke mensen naar een geweldig überchileens restaurantje/barretje geweest dat nog stamt uit het verzet tegen het Pinochet-regime. Vrij vertaald heet deze Rincon de los Canallas dan ook het ‘Schurkenhoekje’ - heerlijk. Een dagje later ben ik met Zoë, Aranka & Renée naar een groots concert geweest van o.a. Sean Paul (!) & Mala Rodriguez. Voor de 40+ onder ons: da’s leuk. Echt. Het duurde echt megalang: het hele feest begon om een uurtje of zeven en pas tegen enen struinden we de straten af op zoek naar een taxi. Let op, dit is chileense ´handigheid´: na een enorm event is er vervolgens geen taxi te bekennen. Welja.

Veel tijd om te slapen had ik niet, want de wekker rinkelde alweer om een ongoddelijk tijdstip. Vandaag was namelijk de dag waarop ik eindelijk weer kon sneeuwhappen, want.. we gingen skiën! Het sneeuwseizoen is onlangs geopend & wij sneeuwmalloten kunnen dat natuurlijk niet weerstaan. In alle vroegte gingen we op weg naar Colorado, een skigebied in de Andes op een uurtje rijden van Santiago. Geweldig! Het was heerlijk om weer naar beneden te zoeven & als kleine meisjes te spelen in te sneeuw. Skiën in juni, da’s toch prachtig?

Na een dikke anderhalve week werd het voor ons Renéetje helaas alweer tijd om het chileense territorium te verlaten. Een dikke tuut & traan later liep ze door de douane & was ze weer weg. Jammer, want ik vond het geweldig. Echt reuzeleuk om na al die maanden weer zo’n lief vriendinnetje om je heen te hebben dartelen ;)

Lieve mensen, heel erg bedankt voor alle lieve post & andere tekens van leven. Ik vind het nog steeds leuk dat je leest!

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/