En we gaan nog niet naar huis...

… nog lange niet, nog lange niet! De trouwe lezer heeft vast al gemerkt dat ik me bijzonder goed vermaak hier in dit gekke geweldige land. Zó goed zelfs, dat ik besloten heb om hier nog een paar maandjes te blijven. Ik plak er nog een extra semester op de universiteit aanvast en zal ergens eind december pas weer terugkeren naar Nederland. Echt! Is het leven niet prachtig?

Na een paar weken van een hoop geregel, gedoe & gewacht kreeg ik deze week dan eindelijk groen licht en kan ik eindelijk met zekerheid zeggen dat ik blijf. Dat betekent een half jaar extra spaans, een half jaar extra omhangen met geweldige mensen, een half jaar extra op de die gekke universiteit, een half jaar extra reggaeton, een half jaar extra blij door de straten huppelen, een half jaar extra met mijn lieve matties, & een half jaar extra met Matías. Om voor de hand liggende vragen te voorkomen: nee, hij is niet dé reden om te blijven, maar wel één van de redenen.

Laatst was het tijd voor het toppunt van Chileense integratie, want ik ging voor het eerst een weekendje met hem mee naar z’n paps & mams op het platteland. Ohjee. ‘Meet the parents (versie: spaans)’. Terwijl we over de snelweg naar het zuiden zoefden en ik de stad achter de bergen zag verdwijnen, klopte mijn hart in mijn keel. Ouders ontmoeten is één ding, maar in een ander land, in een andere taal & met merkwaardige omgangsvormen -die ik bij tijd en wijle nog niet helemaal onder de knie heb- wordt het wel een érg spannende aangelegenheid.

Eenmaal aangekomen bij het gehuchtje even buiten Santiago naderen we een enorm hek. Met een druk op de knop zoeft de automatische poort open en zie ik een enorme oprijlaan. Voor mij ontvouwt zich een soort van landgoed met in het midden, zoals het hoort, een prachtige hacienda met veranda. Paarden, honden, katten, geiten, zwembad, tuinhuis: ik was behoorlijk onder de indruk. Hier ga ik me wel vermaken!

Eenmaal aangekomen bleek alle drukte –uiteraard- voor niks te zijn geweest. Mijn nieuwe ‘surrogaatfamilie’ blijkt een stelletje onwijs grappige, gezellige & temperamentvolle mensen te zijn waarmee het elke dag feest is. Zo’n weekend staat vooral in het teken van gezamenlijk eten – ontbijt rond één uur, lunch om een uurtje of zes en diner rond middernacht. Hilarisch. Tijdens die vreetfestijnen wordt er wat af geschreeuwd & gelachen en de ene flauwe grap na de andere rolt over tafel. Prachtig. Afgelopen weekend was het wederom raak & de hele familie met aanhang was aanwezig. Geweldig.

Helaas is het niet alle dagen feest. Vorige week brak de dag aan dat mijn lieve vriendinnetje & huisgenootje Aranka terug moest naar Duitsland. Potver! Dat was geen pretje zeg. Ze is het zonnetje in ons huis & ik mis haar nu al. Maar welja, ze heeft op gepaste wijze afscheid van Santiago kunnen nemen, want het laatste weekend stond in het teken van een paar mooie feestjes. Jahaa, dát kunnen we wel! Op de ochtend van vertrek stonden Zoë & ik om ongoddelijke tijdstippen klaar om haar naar het vliegveld te brengen – een beter einde van een geweldige periode samen kon het niet zijn.

Vanochtend was het wederom tijd om naar het vliegveld te vertrekken, want ook Zoë has left the building. Zij vertrekt voor een paar maandjes reizen, maar zal me vanaf september weer gezelschap komen houden in de hectiek van Santiago. Heerlijk! En geloof het of niet, over een paar daagjes sta ik alwéér op het vliegveld. Dit keer niet om uit te zwaaien, maar om op te halen. Vriendinnetje Ellen komt de boel hier eens even inspecteren alvorens we samen naar het noorden vertrekken: Peru, Bolivia én vriendinnetje Lotte staan dan op het program :D

Wellicht begrijp je nu dat ik het een geweldig vooruitzicht vind om hier nog een half jaartje langer te blijven. Het maakt me blij & gelukkig en het doet me goed, al weet ik heus wel dat er thuis in Nederland een hoop mensen zijn die ik graag even had gezien. En maak je geen zorgen: ondanks dat ik hopeloos verliefd ben geworden op het land, de stad, de mensen & één chileen in het bijzonder, weet ik zeker dat ik aan het einde van het jaar weer terugkom naar mijn geliefd koud kikkerlandje. Echt.

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/