De uni & meer

Je zal het misschien inmiddels vergeten zijn, maar ik ben naar dit gekke prachtland gekomen om hier te studeren. Na vele weken van prachtreizen en andere malligheden was het dan zover en werd het tijd om de universiteit van binnen te bekijken.

Een week of twee geleden begon het hele feest met een tweedaagse introductie. In tegenstelling tot de Nijmeegse variant waarbij het zo’n tien dagen non-stop party is, was het nu vooral zitten, luisteren, handjes geven en lief lachen tegen zo’n beetje elke hoge ome van de universiteit. Apetrots zijn ze, want er zijn dit jaar welgeteld zes buitenlanders. Zes. Pfff. Deze buitenlandse equipe bestaat uit een nep-Zweedse met chileense ouders, een chica uit Argentinië, een rare Spaanse & ús Hollanders: Rick, een studiegenootje, & Tom, een stadgenootje.

Bueno. Eenmaal op de uni werden we in een bomvolle aula pontificaal vooraan geplaatst, zodat iedereen mooi uitzicht had op ons gekke buitenlanders. Uiteraard konden ze het niet laten om ons eens lekker uitgebreid te vermelden, en we werden dan ook geacht om op te staan en vrolijk te zwaaien naar die zaal vol zwarte koppies. Hilarisch. Na zo’n twintig speeches werd het helemáál mooi, want toen kwam de katholieke aard van de universiteit naar boven drijven. Een zegening door de plaatselijke bisschop, een kerkkoortje en zelfs een twintig minuten durende promofilm over locale katholieke held Silva Henríquez: ik kijk inmiddels nergens meer van op.

Afgelopen week was het eveneens raak en werden er wederom wat introductieactiviteiten georganiseerd voor ús buitenlanders. Een ochtendje thee drinken met zo´n beetje elke coördinator die er op de universiteit te vinden valt is uiteraard goed te doen, en ook idiote spelletjes spelen met je nieuwe tutor is ronduit grappig. Het absolute ´hoogtepunt´ van deze drie dagen was de citytour per minibus – en dat terwijl ik hier alweer bijna twee maanden rondhuppel. Hilarisch! Ach, ze bedoelen het goed en bovendien is alles heel gezellig.

De uni doet overigens een beetje denken aan een veredelde middelbare school. Twee gebouwen zijn voldoende om heel studerend UCSH te herbergen en colleges worden in klasformaat gegeven - je moet je af en toe inhouden om niet ‘meester’ of ‘juf’ te roepen. Als je iets nodig hebt nemen ze je dan ook graag aan het handje, want ohjee, het arme schaap zal misschien verdwalen in de krochten van de universiteit ;) Bovendien hebben ze hier geen collegebanken, maar houden ze hier erg van een onhandige tafel-stoel-combinatie, waardoor je bij tijd en wijle acrobatische kunsten moet uithalen om daadwerkelijk een zitplaats te bemachtigen. Maar laat je niet afschrikken door deze malligheden: de uni beschikt over een grote patio met heel veel leuke bankjes en is behoorlijk sfeervol.

Tsja, en wat doe je op een universiteit? Juist, colleges volgen. Nu is ‘volgen’ misschien niet het juiste woord hier – ik zou er eerder ‘aanhoren’ van maken. Soms gaat het goed, soms gaat het matig en soms is het net Turks. Wat een raar taaltje! Dit is geen Spaans, dit is Chileens. Cachai, sipo, weón, carrete, pololo, altiro, etc zijn nou eenmaal woorden die de rest van de spaanstalige wereld niet begrijpt. Lekker handig als je Spaans al niet fenomenaal is. Gelukkig zit er schot in de zaak en helpen mijn nieuwbakken matties me om steeds meer van dit acacadabra te ontcijferen.

Het is overigens nog een hele tour om ´s ochtends vroeg de universiteit te bereiken. Ik wurm mij elke ochtend samen met duizenden anderen in een overvolle, hete metro om verkreukeld maar op tijd de wagon uit te rollen. Het OV-systeem werkt zó goed, dat er tijdens spits inmiddels tevéél mensen het OV nemen - meer dan één miljoen mensen wurmen zich dagelijks in de metro. Ach, het mag misschien druk zijn, schoon is het wel. De hele stad is schoon, overigens, en dat bevalt me uitstekend. Het enige wat je her en der op straat ziet liggen is een zwerver ;) Ze hebben hier niet te klagen hoor, want ze hoeven geen Hollandse kou te trotseren. Het weer is hier namelijk belachelijk geweldig: al twee maanden lang een steady 30+ en strakblauwe lucht. Mij hoor je niet klagen.

Als buitenlander ben je hier reuze interessant en het is dan ook bepaald niet moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Je wordt om de haverklap uitgenodigd voor feestjes & stapavondjes en daar heb ik natuurlijk geheel geen moeite mee.. :D De Nijmeegse feesttraditie dient immers voortgezet te worden, waar gij zich ook bevindt. Een van de topfeesten vond bijvoorbeeld plaats in het enorme Parque O’Higgins: praten, lachen, drinken, barbecuen en vooral heel, heel veel nieuwe mensen ontmoeten. Heel studerend Santiago had zich verzameld en het was dan ook één groot feest. Een feest dat de week erop overigens nog eens dunnetjes werd overgedaan :D Ik zal jullie alle uitgebreide stapverhalen maar onthouden, want anders komt er nooit een einde aan dit bericht ;) Het leuke is dat je door al deze prachtdagen & prachtnachten ineens een hoop leuke nieuwe mensen kent.

Over leuke mensen gesproken: ik heb ontzettend veel geluk met mijn huisgenoten. Jaja, na een maand het huis voor me zelf gehad te hebben werd het tijd voor nieuwe bewoners! We hebben echt een superhuis en het is lachen-gieren-brullen geblazen hier. Samen sushi eten, huisfeestjes geven, uitgaan, koken, lachen om rare chilenos, de hele dag flauwe grappen maken.. Het huis bestaat overigens uit de lieve Duitse Aranka, de Amerikaanse übergay Benjamin en de Chileense wervelwind Gabriela. Leuk detail: Gabriela en haar vriendje Juan Pablo (ha! wat een prachtnaam!) werken allebei voor de Chileense televisie en zijn elke dag op het scherm te bewonderen. Ik heb net Juan Pablo uitgezwaaid, want die heeft zo een interview met Daniel Craig voor de nieuwe James Bond-film. Hilarisch!

Wat overigens ook erg hilarisch is, is dat ik hier het commentaar krijg dat ik ‘praat als een Spaanse’. Ze doelen dan op het gebruik van de zachte ‘z’ en ‘c’, maar ik beschouw het maar als een compliment ;). Ik krijg hier sowieso vreemde complimenten, overigens. Van ‘goh, je hebt zulk blond haar’ tot ‘guachita’ tot mijn favoriet ‘wat heb je witte tanden’! :D Chilenen zijn echt een apart volkje, maar ik vind ze prachtig. Ze hebben vreemde ideeën over wat handig is en wat niet & ze lopen vaak zó langzaam & zó in de weg dat je ze het liefst op hun hoofd zou willen slaan, maar toch.

Toch blijft mijn eeuwige ‘bad luck but good luck’ me altijd weer achtervolgen ;) Ik heb het gepresteerd om binnen 24 uur niet alleen mijn huissleutels kwijt te raken en mijn ´goede´ zonnebril te verliezen, maar tot overmaat van ramp werd prompt ook nog eens mijn portemonnee gejat. Potver. Uiteráárd was ik net bij de geldautomaat geweest, dus dat was mooi balen. Die klojo’s hebben met een mes mijn tas opengesneden en mijn portemonnee eruit gevist. Ach, welja, het was in ieder geval een mooie gelegenheid om het politiebureau van binnen te bekijken.. ;) Bovendien gebeurde het nádat ik de sleutels had laten bijmaken, dus ik kon in ieder geval het huis weer in :P

Lieve mensen, ik vind het wel weer welletjes voorlopig. Het is hier té leuk om te lang achter de computer te zitten :D

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/