Rokende vulkanen & andere avonturen

Na enkele fenomenale weken op Paaseiland werd het tijd om dit paradijsje te verlaten. Door een briljante ingeving was ik op het idee gekomen om er ook meteen maar een retourtje Tahiti achteraan te plakken - ik was immers toch al halverwege. Helaas zaten alle vluchten terug naar Santiago tot april helemaal vol en kon dit fantastische idee niet doorgaan. Bah. Wat een domper. In plaats van nog een paar weekjes ergens in de Pacific werd het dus helaas alweer tijd om mijn nieuwe kornuiten gedag te zeggen & weer voet op vaste bodem te zetten.

Maar niet getreurd: een dikke dag later bracht een nachtbus mij van Santiago richting Pucón, een plaatsje waar me een actieve, rokende & pruttelende vulkaan stond op te wachten. Mij hoor je niet klagen. Het hostel doet me denken aan een chalet ergens in de Alpen, compleet met houtkachel, banken om in te verdwijnen en uitzicht op de bergen. Dit leuke houten optrekje heeft overigens ook zo z'n nadelen: je hoeft je kont maar te keren & het klinkt alsof er een mammoet door de gang loopt. Hilarisch.

Al slenterend door de straten van Pucón duikelde ik een zootje malle Argentijnen op. Zij waren van plan om die middag te gaan raften, dus hell yeah, ik ging mee. Wat een prachtdag was dat. Ik hou van raften! Hoe wilder hoe beter zullen we maar zeggen. Na een wilde nacht met dit stelletje malloten werd ik de volgende dag wakker met een duffe kop en bleek dat het hostel overladen was met leuke mensen. Iedereen bleef ongeveer dezelfde tijd, dus al gauw ontstond er een soort van vast groepje. Mooie tijden.

De volgende dag stond er een andere rafttrip op het program, dit keer met een stel onnozele Amerikanen. Deze was een stuk wilder en we kregen dan ook een behoorlijk uitgebreide instructie 'wat-te-doen-als-het-mis-gaat'. En wie was weer de lul bij de demonstratie? Juist. Maargoed, eenmaal in de boot was het brullen geblazen. Halverwege kwamen we een 'impossible' level VI-waterval tegen, en daarom gingen we de boot uit, klommen we als een stelletje berggeiten over een hoge oever en sprongen we vervolgens van een belachelijk hoge rots af. Prachtig! Daarna werden de watervallen een stuk hoger en de rapids behoorlijk sneller. Halverwege miste onze raftman de stroming en onze boot beukte keihard tegen een of andere megarots. De boot helde over en jawel, daar ging Marja kopje onder. Mijn voet bleef steken waardoor mijn hoofd al van de onderwaterwereld aan het genieten was, maar de rest van mijn lichaam nog niet. Zoals een van mijn bootgenoten zei: ´I saw a body, but I didn´t saw a head..´ Welja. Midden in een snelle rapid is het niet bepaald rustig ronddobberen, maar ik zag er de humor wel van in. Na een paar keer keihard tegen wat rotsen aangebeukt te hebben kwam de kayakman me redden, en eind goed, al goed.

Een ander hilarisch avontuur was de beklimming van de vulkaan Villarica (2847m). Samen met m'n mattie Zoë hebben we op onchristelijke tijden het hele hostel wakker gestampt en stonden we om 7AM bij onze gids op de stoep. Samen met nog twee Spanjaarden & onze hilarische chileen Alex vonden we het een prachtplan om die gekke, rokende, actieve, lavaspuwende vulkaan te gaan beklimmen. Wie bedenkt dat toch! Ter info: de buurman-vulkaan Llaima had haar laatste uitbarsting twee maandjes geleden.

Bepakt & bezakt met supershoes, crampons, icepick & andere malligheden voel je je net een pakezeltje, maar eenmaal bij het ijs aanbeland ben je maar wat blij met al je spullen. Nooit gedacht dat ik nog eens 'hulde aan de pikhouweel' zou schrijven. Wat een avontuur! Het laatste stuk tot aan de krater is volgens de gids ´very dangerous´ en daar was geen woord teveel van gezegd. Rotsen komen met enorme snelheid naar beneden denderen en elke stap die je zet is wankel. Nauwelijks grip en elke rots die je vastgrijpt glipt net zo hard weer onder je vingers vandaan. Brr. Na vier of vijf uur van steady omhooglopen & af en toe een hartverzakking was het dan eindelijk zover en kwamen we aan bij de top. De krater is immens en heerlijke zwavel- en chloordampen komen je meteen al tegemoet. Helaas voor ons was er deze dag geen lava te zien, en dat was een kleine domper. Ja verdorie, ben ik er eindelijk, dan wil ik ook lava zien ja! Maargoed, het uitzicht ín en vanaf de krater was fantastisch.

Na een uurtje of anderhalf op de top werd het weer tijd om veiligere oorden op te zoeken. De weg naar beneden was wellicht nóg enger dan de weg naar boven: wederom geen pad of vaste grond te bekennen, maar slechts losse rotsen en scherpe lavapunten. Na slechts een keer of honderd onderuit te zijn gegaan kwamen wij, inmiddels volleerde berggeiten, weer bij het ijs aan. Daar hadden ze een soort van bobsleebanen gemaakt, waardoor we in volle vaart naar beneden roetsjten. Prachtig! De stukken waarbij weer enig klim- en klauterwerk vereist was zorgden wederom voor enkele benauwde ogenblikken. Ik ben nou eenmaal niet de meest gebalanceerde persoon op aarde en als er een kansje is dat ik omval.. dan gebeurt dat ook. Boem. Boem. En nog een keer boem.

Behalve enge rivieren en gevaarlijke vulkanen beschikt Pucón ook over een geweldig meer. Een heerlijk strand & geweldige mensen zorgden voor fantastische dagen. En na zo'n verschrikkelijk vermoeiende dag op het strand ;) hadden we een nachtelijk bezoekje aan de thermen wel verdiend. Voor de tweede keer, overigens. Glaasje wijn in de hand, een zoot warme rotsige baden, een immense hoeveelheid sterren.. Prachtig.

Na enkele dagen werd het voor iedereen tijd om deze prachtplek te verlaten. Dus hup, ik begaf me in een nachtbus op weg naar Pichilemu, een ramshackle, stoffig surfdorp ergens aan de kust. Uiteraard ging dit helemaal mis: om 6AM werd ik langs de kant van de snelweg uit de bus gezet. Heerlijk, daar gaan we weer. De buschauffeur had wel in de gaten dat ik dit niet zo'n fantastisch idee vond en kwam op het lumineuze idee om een taxi te bellen. Niet veel later stopte er een zwart-gele vriend voor m'n neus die me naar een busterminal kon brengen. Na een uurtje of twee in de nachtelijke duisternis gewacht te hebben vond de chauffeur het welletjes en besloot dan toch eindelijk richting Pichilemu te vertrekken. Welja. Prachtig.

Pichilemu is een groot feest. Surfers zijn overal en zorgen voor een relaxed sfeertje. Beetje rondhangen, beetje rondlopen & aardig wat uurtjes op het strand doorbrengen: wat een prachtplek. Mijn hostelbuurman attendeerde me op het surfkampioenschap dat een paar kilometer verderop werd gehouden en uiteraard konden we het niet nalaten om daar es een bezoekje aan te brengen. Ik heb ontdekt dat het toch niet mijn ding is: het duurt veel te lang voordat ze eindelijk een fatsoenlijke golf te pakken hebben :D

Lieve mensen, ik brei er weer een einde aan. Leuk dat je leest en heel erg bedankt voor alle lieve reacties, mailtjes & andere aandacht. Super!

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/