Paaseiland!

Na een vlucht van bijna zes uur over een enorme blauwe zeemassa komt daar ineens een dotje land tevoorschijn. Het lijkt totaal onbewoond, maar met je neus op het glas gedrukt zie je ineens een enorm standbeeld aan de kust. En nog een. En nog een. Jajaja, het kan niet missen: ik ben op Paaseiland!

Na ontvangst met bloemenkrans op het vliegveld scheurde mijn hotelman plankgas door de straten van Hanga Roa. Al vrij snel kwam ik tot de ontdekking dat het vooral jeeps, paarden & honden zijn die hier de dienst uitmaken. Men doet hier een 'boodschap per paard' en alsof het de normaalste zaak ter wereld is rijdt men bareback door de 'hoofdstraat'. Jawel, met zo'n 3000 inwoners heeft dit enige dorp van het eiland zowaar een hoofdstraat. Na wat rondjes door de straten van Hanga Roa -denk: palmbomen, verlaten, spaanplaat- kwam ik al snel tot de conclusie dat de gemiddelde reiziger hier toch zeker de 40+ wel bereikt heeft. Paaseiland is nou niet bepaald een budgetbestemming en het Tapati Rapa Nui, een enorm fantastisch festival dat nu plaatsvindt, maakt het er zeker niet voordeliger op. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik de volgende ochtend ontdekte dat ik twee geweldige buurtjes had: Jason & z'n grandpa. Jason is zo'n beetje even oud als ik en we bleken onafscheidelijk. Die kerel komt uit Canada, woont in Honduras & studeert in Australië dus je begrijpt: het is net zo'n malloot als ik.

Samen hebben we de meest idiote dingen gedaan. Als 'dutchie' kon ik de verleiding van mountainbiken natuurlijk niet weerstaan - ik hou nou eenmaal van stalen rossen. Via afzichtelijke & soms zelfs afwezige paden klommen we het hele eiland over en dat zorgde voor de meest fantastische uitzichten. We gingen van moai, de beroemde standbeelden van Paaseiland, naar moai en de één was nóg mooier dan de andere. Verder was het lekker stofhappen & af en toe van de fiets waaien: dat hoort er nu eenmaal bij. Er waait hier namelijk niet een lekker zeebriesje, maar een ruige oceaanwind die je van tijd tot tijd van je sokken blaast. Dat klinkt misschien niet echt fijn, maar het is een waar feestje als de zon weer eens met volle kracht een formidabele hitte produceert.

Een dagje later stond iets op het programma dat me nog lang zal bijblijven: te paard naar het hoogste punt van het eiland. Jawel, je leest het goed: te páárd. Voor degenen die nu nog niet reeds rollebollend van het lachen onder de tafel liggen: ik had nog nooit op een paard gezeten en vond ze altijd een beetje eng. Leuk vanaf een afstandje, zullen we maar zeggen. Maarja, eens moet de eerste keer zijn en dus waagde ik me op de rug van een van de paarden die ze normaal voor kinderen gebruiken :D Ik dacht: lekker hobbelen op zo'n paardje, hoe moeilijk kan dat zijn? Helaas, mijn kamikaze-horsie had er een handje van om me zo dicht mogelijk langs de doornenstruiken & ander struikgewas te brengen. Ook vond 'ie het erg leuk om eens lekker in galop over de grasvlakten te scheuren en alsof dat nog niet erg genoeg was ging 'ie er af en toe gewoon vandoor. Met mij achterop. Fijn. ;) Eenmaal gewend aan deze kleine 'ongemakkelijkheden' was de tocht fantastisch. Het voerde over enorme grasvlaktes, lavavelden & hobbelige paden en zo hier en daar ontdekte je ineens enorme vulkaankraters. Het uitzicht vanaf de top was super en doet je beseffen dat ze dit eiland niet voor niks de 'navel van de wereld' noemen.

Een van de andere hoogtepunten was onze tocht per auto over zo'n beetje elke dirt road die we vinden konden. Met onze gehuurde jeep scheurde Jason met alle gemak over de meeste idiote paden & weggetjes. Hoe bumpier hoe prachtiger, zullen we maar zeggen. Hoe fantastisch! We hebben echt geweldige dingen gezien & het was echt lachen geblazen. Wederom lekker stofhappen :D Onderweg kwamen we langs enkele grotten en die moesten we natuurlijk van binnen verkennen. Veel grotten zijn lava tubes en leidden uiteindelijk ondergronds naar een ander punt. Helaas liet intelligentie me even in de steek op een gegeven moment en hadden we de zaklamp niet bij de hand toen we besloten een of andere vage grot te gaan vereren met een bezoekje. Jason kwam op het lumineuze idee om te navigeren bij de flits van de camera - wat resulteert in minstens twintig foto's van een eng donker hol :D

Hij is overigens electrical engineer en is samen met z'n pa bezig een power plant te bouwen op een eilandje ergens in Honduras. Omdat Rapa Nui ongeveer even groot is, wilde Jason wel eens kijken hoe ze dat hier doen met de power supply. Welja. Nu we toch de auto tot onze beschikking hadden, was het gewoon een kwestie van de elektriciteitsdraden volgen. Moet je natuurlijk wel de goede kant op gaan ;) Eenmaal daar knipoogde ik eens een paar keer lief naar de soldaat die de boel in de gaten houdt -in z'n onderbroek, overigens- en vroeg ik 'm in mn liefste & aardigste spaans of we even rond mochten koekeloeren. Die kerel begon me toch te lachen! Hij vond het prachtig dat een stelletje toeristen interesse hadden in zijn werk. Mooi toch? Ik vond het wel hilarisch dat ik daar ineens tussen die enorme machines rondhuppelde. 'Wat heb je gedaan op Paaseiland?' 'Nou...'

Maar behalve allerlei van dit soort avonturen is er natuurlijk ook tijd voor een hoop gechill. Anakena Beach is alles wat je verwacht van een tropisch strand: kristalhelder water, grote golven, parelwitte stranden, een hoop palmbomen & zelfs enkele moai.. Mij hoor je niet klagen. En als je dan met je snorkelbrilletje een kijkje onder water neemt en ineens een enorme zeeschildpad voorbij ziet zwemmen, nou, dan is het feestje compleet. Wat een leven.

Wat deze reis extra bijzonder maakt, is de fantastische timing. In deze periode vindt namelijk dé happening van het eiland plaats: het enorme festival Tapati Rapa Nui. Het idee is dat drie kandidaten strijden voor de titel Reina Rapa Nui 2008, en elke kandidaat staat symbool voor een hele (gigantische) familie. Om de titel te bemachtigen, vinden er gedurende tweeëneenhalve week allerlei wedstrijden plaats in bijvoorbeeld bananenboom-glijden (!), kanoën, zwemmen, bodypainting, moai-carving en vooral héél, héél veel dans & muziek. 's Avonds tegen zonondergang verzamelt het hele eiland zich langs de kust waar het hele gebeuren plaatsvindt. Iedereen praat, lacht, danst, drinkt & geniet van de polynesische muziek & dans. Fantastisch! Wat een sfeer! Ik zit niet bepaald om een praatje verlegen en al na twee dagen hoorde ik op elke hoek van de straat 'Mariaaaa!'. Hilarisch. Met de komst van Jason werden het al helemáál wilde nachten en zo zagen wij vaak pas tegen zonsopkomst ons bedje. Wat een feest! En ik kan je garanderen: de aanblik van moai bij zonopkomst is ronduit prachtig.

Het hoogtepunt van het Tapati is het carnaval. Niet het Hollandse soort uiteraard, maar meer een polynesische versie ervan. Iedereen gaat in Rapa Nui-style en wordt van top tot teen geverfd & versierd met een hoop schelpen en veren. Mannen lopen (half)naakt in een g-bang, vrouwen gaan vaak alleen gekleed een verenrokje.. whiehiew hilarisch. Muziek, wagens, dans; iedereen gaat compleet uit z'n dak. Het duurt uren voordat die enorme stoet het festivalterrein aan zee bereikt, en tegen die tijd is het merendeel zo zat als een kanarie. Jajaja de Escudo's zijn niet aan te slepen! :D Ondanks dat weten ze er nog een spectaculaire dansshow uit te persen & mondde deze avond uit een één groot feest. Fenomenaal.

Maar waar het in Paaseiland vooral om draait, zijn haar beelden. Het is niet te beschrijven wat er door je heen gaat als je voor het eerst oog in oog staat met de beroemde moai van Paaseiland. Wat zijn ze groot! Wat zijn ze mysterieus! Wat zijn ze prachtig! De grootte van deze beelden varieert van een kleintje van rond de twee meter tot de mastermoai van iets meer dan 21 meter. Hoewel ze op elkaar lijken, is er niet één hetzelfde en hoe ze precies zijn gemaakt & hoe ze op hun plek zijn gebracht blijft vooralsnog een groot raadsel. Iedereen op het eiland heeft zo zijn eigen ideeën over de geschiedenis en het uiterlijk van de moai, en dat zorgt voor hilarische taferelen. Van bovennatuurlijke krachten tot geavanceerde bouwskills tot hulp van marsmannetjes: I've heard it all. Kortom, niemand weet precies wat er schuilgaat achter deze moai. Eind zeventiende eeuw brak er op het eiland een grote clan warfare uit die de Rapa Nui-cultuur bijna vernietigde. Het werk werd stopgzet en de vulcaankrater waar de moai gemaakt werden werd verlaten. De orale traditie ging grotendeels verloren en één voor één werden de beelden van hun platform getrokken. Vele moai liggen facedown & gebroken rond hun ahu, een soort van heilig platform, en slechts enkelen zijn weer overeind gezet.

Na anderhalve week heb ik zo'n beetje elke moai gezien die er te zien valt. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen en haal de meeste onnozele toeren uit om toch ook de meest afgelegen beelden een bezoekje te brengen. Maar het zijn niet alleen de moai die adembenemend zijn: het eiland zelf is ronduit prachtig. Nog nooit eerder ben ik op zo'n mooie & bijzondere plek geweest en die grijns is dan ook niet van m'n gezicht af te krijgen. Wat een prachtige tijden! Vooralsnog blijft dit de meest fenomenale bestemming ooit.

Iorana Maururu,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/