Mooie tijden

’s Ochtends word je wakker met een ietwat bonkend hoofd. Ai, toch iets teveel wijn geproefd gisteravond. Met je duffe kop klim je uit je bed en sjoffel je naar het zwembad. Niemand te bekennen natuurlijk, na zo’n wilde nacht. Na een verfrissende duik is het alweer tijd om nuttige dingen te doen. Pas uren nadat jij al lang en breed op pad bent om wat casa’s te bekijken, ziet de rest van de partycrowd van het hostel het eerste daglicht. Jajaja, ze lachen zich krom, dat kan ik je vertellen.

Maar niet getreurd, deze dagen zijn inmiddels over! Na enkele ronduit afzichtelijk woningen bekeken te hebben (denk: wonen boven de spreekwoordelijke A1, wonen boven een hondenkennel, wonen in een aftands kraakpand) ben ik bij toeval gestuit op een geweldig paleisje. Het huis is groot, licht, heeft internet, uitzicht, twee badkamers, kortom: alles wat je wensen wilt. De huisgenoten zijn een ander verhaal. Eentje vluchtte een dag na mijn aankomst halsoverkop het huis uit, omdat haar moeder met kritieke toestand in het ziekenhuis lag. Die zien we dus niet meer terug. Verder hebben we nog een chilena en een duits meisje, maar zij arriveren hier pas begin maart. Tot die tijd heb ik dus het huis voor mezelf alleen en vermaak ik me met mijn buurtjes. Zo belandde ik op een middag in de huiskamer van doña Ina, een vrouw die gezegend is met een grote hond, een grote mond en een nog veel groter moederinstinct. In hoeverre ik daar blij mee moet zijn zal nog blijken ;)

Toch schijn ik iets niet helemaal jofel te doen. Ik heb geen flauw benul waarom, maar schijnbaar trek ik niet helemaal frisse buurmannen aan. In Nijmegen loopt er eentje rond die dit predicaat letterlijk opvat, en nu heb ik eentje gevonden die vooral in z’n hoofd niet helemaal fris is. Stel je voor dat je staat te wachten voor een rood stoplicht. Plotseling krijgt je niet al te fris ogende buurman je in de gaten en komt gevaarlijk dichtbij. Buurman staart je uitgebreid aan, trekt zijn bek open, laat zijn enige drie blinkende tanden zien en stoot een gebrul uit wat klaarblijkelijk voor gelach moet doorgaan. Welja. Gezellig, zo´n vrolijkerd in de buurt :D

Het nieuwe huis zorgt overigens nog steeds voor hilarische taferelen. Om maar iets te noemen: zo had ik laatst wel internet, maar geen computer. De stekker van de laptop paste namelijk noch in het gewone stopcontact noch in de wereldstekker en dus heb ik stad & land mogen afstropen op zoek naar een geschikte adapter ;) Oh, en er komt een moment dat een hampelman als ik hier keihard op z´n bek gaat. De houten vloer is enorm glad en de keren dat ik acrobatische kunsten heb moeten uitvoeren om overeind te blijven zijn allang niet meer op twee handen te tellen. Nog een onnozel voorbeeld: vandaag heb ik de hele ochtend gespendeerd aan het uitvissen van de werking van de wasmachine & de oven. Moet toch niet zo moeilijk zijn, toch? Ha! Wel dus! Die rare chilenen hebben sowieso wat vreemde ideeën over wat handig is & wat niet. Zo schijnen ze het erg logisch te vinden om in de metro éérst naar binnen te gaan voordat ze de mensen eruit laten. Maar wees gerust: het is altijd Hollandse nuchterheid wat hier de klok slaat.

De afgelopen twee weken waren ontzettend hectisch en tegelijkertijd geweldig leuk. Ik zal jullie niet vermoeien met complete dagprogramma's, want dan komt er nooit een einde aan dit bericht. Vorige week heb ik een stel fantastische mensen opgeduikeld in het hostel en met deze leute is het werkelijkwaar elke dag feest. Wat een dagen! Wat een nachten! Die nachten worden overigens doorgaans gevuld met grootse feesten, toffe clubs, nachtelijke terrasbezoekjes en andere vermakelijkheden. Grote lol & leuke mensen staan garant voor mooie tijden. Overdag beklimmen we per stalen ros de lokale heuvel annex park, gaan we naar het strand, bekijken we de stad, doen we ons te goed aan gewelige lunches, lachen we om rare chilenos, brengen we bezoekjes aan de lokale wineries, etc. Een poging tot shoppen werd al gauw in de kiem gesmoord, want ze houden hier een vreemde smaak op na. Gouden laklaarzen zijn immers niet helemaal mijn ding.

Aangezien de universiteit pas over een dikke maand begint is er alle tijd om goed van Santiago te genieten. Toch was het niet bepaald de bedoeling dat ik hier vandaag nog steeds zou zijn.. foutje in de planning, zullen we dan maar zeggen. Al heel lang geleden had ik bedacht dat ik nu toch echt naar Paaseiland wilde - leuk bedacht, maar een erg kostbaar grapje. De reizigersbijbel Lonely Planet leerde me al snel dat precies rond deze tijd een enorm festival plaatsvindt op dat gekke eiland. Leuk, maar niet bevordelijk voor de prijzen en beschikbaarheid van de vliegtickets. Uiteindelijk heeft een beste meneer van de vliegmaatschappij hemel en aarde bewogen om mij op het allerlaatste vliegtuig richting Paaseiland te krijgen. Het kost me een rib uit m'n lijf, maar dan heb je ook wat. Helaas is de timing van dit tripje alles behalve ideaal en vandaar dat mijn reisplannen een beetje in duigen zijn gevallen. Geeft niks: dan verzinnen we toch gewoon een ander plan? :D Morgen is het zover en vlieg ik 4000 kilometer naar een inimini-eilandje, ergens verstopt in de Stille Oceaan. Is het niet prachtig?

Beste mensen, maak je over mij vooral geen zorgen. Ik vind Chili een waar paradijs en na het het gestaar & geaai van Azië de afgelopen jaren is Zuid-Amerika a piece of cake. Ik vind het hier prachtig!

Dit is mijn nieuwe adres, al kan ik niet garanderen dat post mij daadwerkelijk bereikt..

Carlos Larrain Claro 1981, depto. 41
Providencia
Santiago
Chile

0056-8-7437188

Liefs,
Marja


http://www.flickr.com/photos/marjahuiskamp/sets/