Per vliegend tapijt naar de Taj Mahal

Nog nooit was ik tijdens een bustrip zo blij met de penetrante zweetlucht van mijn buurman. De bochtige & bultige weg beviel niet iedereen en al gauw hing de helft van de passagiers kotsend uit de ramen. Maar ach: muziekje & zweetlucht erbij en je hoort en/of ruikt niks meer. Jawel; de grote vrees voor de busreis bleek helaas niet geheel ongegrond te zijn.

Laat ik maar beginnen met de positieve kant van dit verhaal. De geruchten over een sleeping bus a.k.a. vliegend tapijt bleken inderdaad volledig waar te zijn. Met de wind in je gezicht kijk je uit over het alom drukke & chaotische leven langs de kant van de weg en wanneer het eenmaal donker wordt flitsen er allerlei lichtjes voorbij. Je waant je in Ali Baba-land. Echt. Van een wat minder duizend-en-een-nacht-niveau is de kwaliteit van de toiletten bij de tentjes waar je af en toe stopt. Je hebt toiletten en je hebt toiletten en echt, dit valt onder geen van beide categorieen. En dat terwijl ik toch wel wat gewend ben. Brrr, niet om over naar huis te schrijven, ondanks het feit dat ik dat nu toch aan het doen ben. Verder prima geslapen; heerlijk fris (als in koel, ik bedoel nadrukkelijk NIET schoon :D) en toch zeker een uurtje of vijf slaap kunnen meepikken.

Laat het duidelijk zijn: bovenstaande behelst nog steeds de positieve kant van het verhaal. Voor de begrijpelijkheid van de rest van het verhaal moet ik er even bijzeggen dat de reis van Jaisalmer naar Ajmer ging, en dat vanaf Ajmer voor de laatste tien kilometer door de bergen naar het stadje Pushkar een andere bus geregeld moest worden. Maargoed. De reis werd pas echt 'leuk' rond een uurtje of vier 's nachts; het moment wanneer je jezelf met je slaaphoofd ergens in dromenland in het paleis van de maharadja waant. Ineens besluit een kerel de hele bus wakker te gillen met een keihard 'AJMER! PUSHKAR!' zodat hij er zeker van was dat nu toch echt iedereen wakker was. Geen twijfel mogelijk met zo'n schrille piepstem. Ik schrik wakker, pak m'n spullen, klim uit dat compartiment (auw, mn spieren, alles was stijf) en land bijna bovenop mijn onderbuurman. Welja. Hij was toch al wakker. Goddank weet ik, voordat de bus weer verderrijdt, mijn backpack uit de krochten van het bagagecompartiment van de bus te redden. Met m'n suffe kop kijk ik eens om me heen en dan kom ik tot de ontdekking dat dit Ajmer helemaal niet is. Wel godver... Twee leuke engelse meiden blijken in hetzelfde schuitje te zitten en door wat irritante doch uiterst handige jonkjes komen we tot de ontdekking dat we ons minstens 15 kilometer van Ajmer bevinden. Om 4 uur 's nachts. Wat een pretje.

De slinkse tuktukdrivers zien goud geld en vragen 800 rupees voor het ritje naar Pushkar. Even voor de duidelijkheid: voor dat geld kun je minstens heen EN terug naar de plek waar we zojuist vandaan kwamen. Stelletje aasgieren. Maargoed, daar sta je dan. Het is pikkedonker, je hebt geen flauw idee waar je precies bent, er komt zeker weten geen andere bus of vervoermiddel deze kant op en hier blijven bivakkeren was ook niet echt een aantrekkelijke optie. Een van de Engelse meiden, Holly, bleek een kei in bargaining ('No! We're not going to pay a fucking 800 rupees!') en het kostte 'slechts' een uur om een kerel zo gek te krijgen dat 'ie ons voor 150 rupees (nog steeds veel geld) naar Ajmer ging brengen. Daar aangekomen bleek 'ie ons naar een of andere vage busstop te brengen waar de kans bijzonder klein was dat daar in eerste komende uren een bus naar Pushkar zou gaan vertrekken. Welja. Na veel gezucht, gesteun, vriendjespolitiek, onderhandelingen en ander leed vonden we een andere kerel met een taxi bereid om ons voor niet al te veel geld naar Pushkar te bregen. Jeej. Eenmaal in Pushkar bleek het niveau van de guest houses nogal grubby & grotty te zijn, dus ook daar kostte het wederom flink wat tijd voordat we iets acceptabels gevonden hadden.

Kortom, voordat ik eindelijk m'n tas op de grond kon gooien & een paar uurtjes extra slaap kon meepikken, was het vier uur later. Welja. Het zal ook wel eens in een keer goed gaan. Hilarische verhalen voor later zeg ik dan maar!

Pushkar is een prachtige plek. Een gigantiscge hoeveelheid koeien in combinatie met een enorme massa 'holy men' maken deze heilige plaats wel heel bijzonder. Alhoewel, zo heilig als het doet voorkomen is het niet. Samen met de massa's pelgrims komen hier ook veel toeristen. Ik moet zeggen dat dat best prettig is, want voor de verandering kijken ze je nu eens niet aan alsof je van Mars komt. Heerlijk. Bovendien kun je hier met gemak je hele budget erdoorheen jagen, want het is simpelweg onmogelijk om niet te shoppen. Arme ik. Ik heb nu al medelijden met mezelf als ik me bedenk dat ik al die spullen met me mee moet gaan sjouwen.. :D

Een van mijn nieuwste aanwinsten is overigens een Ganesh-medaillon. Ganesh is de olifant-achtige Hindu-god en staat voor geluk. Geluk kan ik wel gebruiken op deze reis en het medaillon maakt het, hopelijk, onmogelijk om nog meer pech onderweg te krijgen. Dat ik dat niet eerder bedacht heb! Deze trip blink is sowieso niet uit in het nemen van intelligente beslissingen, dus wat dat betreft verbaast het me niks. Hulde voor de blondies.

Ik heb hier trouwens als rasechte Hollander weer een aantal mooie assumpties over ons koude kikkerlandje moeten wegnemen. De mooiste komt van een zwaar marihuana-rokende israeli: 'windmills.. they're used to chop the weed, right?' Hilarisch. Ook de aanname dat Nederland vooral uit bergen bestaat kon ik toch echt niet ongemoeid laten. Hoe komen ze erop, denk je dan. Alhoewel.. ik verkoop ook steeds bullshit aan de Indiers. Ik heb m'n verhaal helemaal compleet: ik ben minstens twee jaar getrouwd, mijn man is altijd in Delhi vanwege 'family business', ik heb m'n trouwring thuisgelaten, ik ben minstens voor de derde keer in India, ik ben een vroom christen en ik woon in Amsterdam. Als ik echt even genoeg heb van de vraag 'country? country?', is mijn antwoord overigens 'paradise'. Prachtig. Maarja, ik ben niet de enige die dit soort verhalen verkoopt en dat die Indiaasjes nu een vreemd beeld van Europeanen hebben, verbaast me niks.

Sinds het mooie avontuur met de bus heb ik uiteraard vanalles uitgespookt. Pushkar is vooral zien, kijken & beleven. Mooie nachten op het dakterras, mooie ochtenden in de bergen bij zonsopkomst, geweldige mensen en fantastische reismaatjes. Een van de Engelse meiden heeft haar neus laten piercen en ik kan je zeggen dat het er behoorlijk primitief aan toe ging. Gewoon hard douwen en dan gaat de stud vanzelf door je vel heen.. brr. Ik ben lang zo koelbloedig niet en mam, wees gerust, mij zie je gewoon normaal terug. Slechts met flink wat littekens, maar dat is detail :D Overigens heb ik een hardhandige aanvaring met een koe gehad; dat beest vond mij schijnbaar niet zo lief en het scheelde niks of ik was in het open riool beland. Tsja, en dat vond ik nou precies een ervaring die ik niet perse hoef te hebben. Vanuit de bus zag ik ook iets moois: een koe nam een aanloopje, maakte vaart en onderschepte een nietsvermoedende kerel van achter. Die viel vervolgens met zijn kont op de grond en werd hardgrondig uitgelachen door de omstanders. Jahaa, geef mij maar onze Friese melkkoeien. Een stuk vredelievender.

Een dezer dagen, wanneer ik eindelijk genoeg heb van Pushkar, zal ik mijn reis voortzetten naar Agra. Een bezoekje aan de Taj Mahal kan op trip naar India natuurlijk niet uitblijven. Na de Taj staat een bliksembezoek aan 'smelly Delhi' op het programma en daarna wordt het langzaamaan tijd om terug naar Bombay te gaan. Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs