Slapen onder de sterren

Welja. Alsof de temperaturen hier nog niet hoog genoeg oplopen, had ik mezelf een camelsafari op m'n hals gehaald. Samen met wat Koreaantjes ('iddink! 'uus 'iddink!) en twee onwijs leuke fransen met wie ik al langer op stap was gingen we voor een paar dagen die zinderend hete woestijn in. Ja, ik weet het, op Terschelling hebben we ook zand. Maar geloof me: op zo'n 50 kilometer van de Pakistaanse grens, onder een hemelsblauwe lucht en kamelen voor, naast en achter je.. dat is toch anders.

Dus hup, daar gingen we. Uiteraard kreeg het kleinste meisje de grootste kameel (die overigens de bijzonder on-exotische naam Mike droeg) en bleek het ook nog eens de leading camel te zijn. Hilarisch. Je slaapt onder de sterren; je wordt wakker bij zonsopkomst en kijkt naar een woestijn die langzaam wakker wordt & de camel drivers maken niet alleen fantastisch indiaas eten, maar ook heerlijke chai, een Indiaas drankje dat overal en altijd gedronken wordt. De rest van de dag vermaak je je met een bumpy kameel. Overigens werden Mike en ik goeie vrienden; later bleek het iets TE veel van het goede want hij scheen het een fantastisch idee te vinden om 1) aan mijn tas te knabbelen waardoor aan het einde alles onder kamelenkwijl zat en 2) af en toe een poging te wagen om een stukje te gaan rennen. En geloof me: dat is geen goed idee. Ik moest telkens denken aan Peter die ooit van het paard viel :)

Overdag hebben we ons vermaakt met relaxen in de schaduw en praatjes maken met de locale woestijnbevolking. Prachtig mooie mensen; wederom verwijs ik naar de foto's. 's Avonds zaten we rondom een kampvuur muziek te maken, 'koud' woestijnbier te drinken & naar de vallende sterren te kijken. Jahaa, ik vermaak me er opperbest. Als enige Hollander werd ik echter geacht om een aantal Nederlandse liedjes ten gehore te brengen. Voor degenen die mij ooit hebben horen zingen zal het geen verrassing zijn dat dat geen succes was. Niet alleen weet ik van elk liedje niet meer dan de eerste vier regels; ook klinkt het alsof er een kat gemarteld wordt. Echt. Er zat dus niet veel anders op dan Kamel de kameelman (echt, zo heet 'ie) sinterklaasliedjes te leren. Whoehaha, ik heb nu al medelijden met de volgende Nederlanders die met hem op pad gaan.

Uiteraard heb ik behalve deze mooie dagen nog meer uitgespookt. Een van de succesverhalen (not) is dat ik voor de tweede keer deze trip een klapband heb gehad. Wat een rampenreis. Elke keer als ik een poging doe om me te verplaatsen gebeurt er wel IETS. Een kleine opsomming:
- Amsterdam - Bombay: de beste mensen van Finnair raakten mijn bagage kwijt;
- Bombay - Ahmedabad: de trein ging niet verder & ik moest er uit;
- Ahmedabad - Udaipur: het alom beruchte motorongeluk;
- Udaipur - Mt Abu: vijf uur vertraging wegens wegwerkzaamheden;
- Mt Abu - Jodhpur: 'slechts' vier uur vertraging vanwege een klapband (alweer!);
- Jodhpur - Jaisalmer: de bus reed een kameel aan. Jawel, everything's possible in India, zoals ze zeggen.

Maar ach ja, dat houdt het spannend. Alhoewel ik nu met angst & beven uitkijk naar mijn volgende reis morgen; wie weet wat er nu weer gebeurt. Morgen ga ik op pad in een sleeping bus. Volgens de verhalen is het net een vliegend tapijt: je hebt bovenin de bus je eigen compartimentje (niet geschikt voor lange mensen) waarbij je uitkijkt op alles wat beneden gebeurt. Prachtig. Dat wordt een mooie nacht.

De nachten zijn hier overigens altijd wat apart. Van een fan die er met een luide knal midden in de nacht mee ophoudt tot een exploderende aircooler bij de buren: again, everything's possible in India. In Jodhpur hebben de fransen en ik een paar nachtjes op het dakterras geslapen, onwijs leuk. Wakker worden met uitzicht op het gigantische fort Meherangarh, machtig mooi. Bijkomend nadeel is de ontelbare hoeveelheid muggenbulten die je oploopt, maar dat is detail. Alhoewel.. helemaal ontelbaar waren ze niet; na de eerste nacht waren het er precies 35. Het kan altijd erger.

Overigens blijf ik steeds leukere mensen ontmoeten. Ik lach me dood; ik heb zojuist een week opgetrokken met een half Italiaans circus. (Ze droegen overigens de bijzonder niet-originele namen Massimo, Fabio & Mauro :D) Jongleren, vuurspuwen, goochelen, balloonscaping.. noem het maar op en ze kunnen het. Hilarisch. De kinderen hier weten niet wat ze zien, en eerlijk gezegd is het ook voor ons erg leuk. Een van de gekken heeft zelfs zijn tuba (!) mee op reis genomen. Zie het voor je? Op een kameel met een tuba?

Lieve mensen, ik brei er weer een einde aan. Mijn nieuwe indiaase matties wachten op me met een koud biertje op het dakterras en die kan ik natuurlijk niet laten wachten. Morgen staat er eerst een klein verjaardagsfeestje op het programma voor een van de meisjes hier; zeven jaar is een hele mijlpaal en moet gevierd worden. Daarna wacht mij de bus.. ik blijf hopen op een soepele reis :D

Verder wil ik jullie even bedanken voor alle lieve e-mails, krabbels en reacties. Onwijs leuk om te lezen! Keep on the good work!

Lieve groet vanuit Jaisalmer