Holy cow!

India zou India niet zijn zonder op elke hoek van de straat een koe tegen te komen. Of twee, of vier, of -welja- een hele kudde. Zonder grapjes: die stomme beesten weten altijd en overal hun weg te vinden. Of het nu midden op een rotonde is of pal voor de ingang van een of ander gebouw: het maakt niet uit. Gisteren dacht ik dat iemand me op m'n schouder klopte omdat 'ie er langs moest, dus reflexmatig draai ik me om en.. staat daar ineens een koe van het formaat van een uit de kluiten gewassen olifant! Afijn. Zo maak je nog eens wat mee.

Na het ongeluk zijn Luke en ik nog een paar keer terug naar het ziekenhuis geweest. Ondanks dat mijn hele linkerkant aan diggelen ligt, lijkt het allemaal wel mee te vallen. Ook Luke mankeert wonder boven wonder niets blijvends. Omdat ik met mijn gezicht in de stenen ben beland, ligt mijn gezicht aan gort en ik hoop toch echt dat ik niet de rest van mijn leven er als scarface uit zal blijven zijn. Hmm. We zullen zien. Na me twee dagen nauwelijks bewogen kunnen hebben, kwam er na een aantal dagen toch weer schot in en konden we zowaar nog wat gaan zien van de stad.

Maarja, hoe gingen we dat nu eens aanpakken? De motor lag aan gort en werd gerepareerd, en kon dus niet gebruikt worden. Onze nieuwbakken vriend annex dorpsgek Viki bood aan om ons een beetje rond te rijden. Apetrots is 'ie, want hij heeft namelijk net een nieuwe tuktuk gekocht. Uiteraard laat hij dan ook geen gelegenheid onbenut om ons overal heen te skeuren. Niet alleen worden daarbij stelselmatig alle verkeerborden genegeerd (waarom alleen rechts inhalen als een slalom ook kan?), maar ook staan de speakers met jankende Hindimuziek op maximaal volume. Fantastisch. Na een week heb ik geen oren meer over, maar wat geeft het. Mooie stad, superrelaxed en geweldige mensen. We zijn ongeveer een week in Udaipur gebleven, wat uiteraard belachelijk lang is als je niet al te veel tijd hebt. Maargoed, fantastische tijd gehad en bovendien hadden we na het ongeluk ook niet veel keus. Omdat we er zo lang rondhingen, kenden we inmiddels de hele buurt & werden we om de haverklap uitgenodigd voor Hindi- en verjaardagsfeestjes bij de locals thuis. Machtig mooi. Inmiddels hadden we gezelschap gekregen van wat spanjaarden & fransen, dus het feest was compleet.

Helaas kwam de dag dichterbij dat ik en Luke allebei een andere kant op zouden gaan. Hij vertrekt naar Kashmir; ik wil echter nog een poosje in Rajasthan blijven. Echt jammer, want de afgelopen twee weken waren prachtig. My hearts's crying, zoals ze dat zo mooi zeggen. Maarja, een van de spaanse meiden bleek dezelfde kant op te gaan als ik, dus een nieuw reismaatje was alweer gevonden. Dus hup, wij in de bus naar Mt Abu, een bergdorpje in de middle of nowhere. Na drie uur over een bumpy zandweg gereden te hebben (geloof me, na een tijdje ben je daar wel klaar mee) stopte de bus en het was volslagen onduidelijk wat er aan de hand was. Ik klom uit de bus, draaide me om en op dat moment klonk er een enorme "BANG": ze hadden zojuist een halve berg opgeblazen. Welja. Toen het stof was opgetrokken konden we weer verder, maar later bleek dat dit nog een heel, heel lange rit zou gaan worden. Ze waren bezig een nieuwe weg te maken en tot die tijd ging alle verkeer over vreemde kleine kronkelweggetjes met veel butsen & gaten in de weg. Ach ja, je komt er vanzelf. Slechts vijf uur vertraging gehad. De NS is er niets bij.

Mt Abu blijkt tof te zijn. Alweer ben ik een van de weinige blanke mensen hier en word ik vreemd aangekeken. Ik moet om de haverklap op de foto met kids, broertjes, zusjes, ooms, tantes en het liefst ook nog met de verre achterneef. Welja, over aandacht niets te klagen. Mt Abu is het laatste bergdorp dat ik aandoe voordat ik de woestijn in ga. Over een paar dagen verwissel ik de bergen, palmbomen & meren voor een zinderend hete woestijn waar de gemiddelde tempertauur zo rond de 48 graden zal liggen. Jihoe!

Eigenlijk wilde ik er niets over zeggen, maar dat gaat me toch niet lukken. Mensen, wat is dit! Ik word door jullie ronduit gespamd met vragen over Luke! Whoehaha. Om jullie nieuwsgierigheid allicht te stillen, heb ik de foto's geplaatst. Uiteraard blijven er verhalen die niet door de censuur komen.. :D

Liefs