Een dooie, een 'husbund' & een motor

Integratie is een mooi ding. Nog geen koud uur in India, of ik had de eerste dooie al gespot. Niet veel later werd ik min of meer genoodzaakt om mezelf een echtgenoot aan te meten - of 'husbund', zoals ze dat zo mooi uitspreken hier- en welja, als ze dan ook nog eens je bagage kwijt raken, dan zit je al gauw in het ritme. Welkom in India.

Via Helsinki -geweldige stad trouwens- ben ik naar Mumbai gevlogen. Stel je voor: met je suffe kop kom je na veel uurtjes eindelijk dat vliegtuig uitgestrompeld en sta je verdwaasd naar die bagageband te kijken. Je staat te wachten.. en te wachten.. en te wachten.. totdat de band met een luide 'plof' stilstaat en er een indiaasje driftig gebaard dat dit toch echt alle bagage was. Alle bagage, behalve die van mij. Fantastisch. Heb de eerste de beste indiaas (mooi woord he) bij z'n lurven gegrepen & ervoor gezorgd dat hij m'n bagage ging opsporen. Ik kreeg zelfs nog 2000 rupees mee van die beste kerel. Afijn. Het bleek allemaal reuze mee te vallen en de volgende dag kon ik die bagage weer komen ophalen. Daar aangekomen werd ik door de krochten van Mumbai Airport geleid - en ik kan je vertellen; dat is geen pretje. Maar goed, ik heb mn tas weer, joepie.

Mumbai bleek een geweldige en kleurrijke stad te zijn. Het blijft toch apart hoe snel een nieuwe cultuur went. Loop je de eerste dag nog netjes om de troep heen; de volgende dag wals je er zonder nadenken dwars overheen. De stoep houd je snel voor gezien, touts & anders gespuis worden al snel handig vermeden en het verkeer doorkruisen blijft een pretje hiero. Prachtig allemaal :)

Na Mumbai vaarwel te hebben gezegd, ging ik met de trein op weg naar Udaipur. Terwijl de trein al lang en breed vertrokken was, kwam ik tot de ontdekking dat 'ie niet verder zou gaan dan Ahmedebad omdat het spoor was afgesloten vanwege een defect aan een brug. Welja. Dankzij mijn aardige buurtjes kwam ik bovendien tot de ontdekking dat er de volgende dag een enorm festival zou plaatsvinden waar duizenden mensen op af kwamen. Hartstikke leuk, maar niet echt bevorderlijk voor het vinden van een slaapplaats.

Aangekomen in Ahmedabad kwam ik Luke tegen; een geweldige kerel met wie ik nog steeds aan het rondreizen ben. Aangezien er in Ahmedabad bijna geen toeristen of westerse mensen zijn, waren we natuurlijk de attractie van de eeuw en we hebben er dan ook mooie dingen meegemaakt. Tijdens de processie kreeg niet Krishna, maar WIJ de meeste aandacht :D Wanneer ik tijd heb zal ik wel eens even een paar fotootjes online zetten. Zonder grapjes: ik kon niet langer dan een halve minuut stil blijven staan, want anders waren er zoveel mensen dat ik er niet meer weg kon komen. Luke heeft me een paar keer uit de mensenmassa moeten trekken :)

Later hebben we in de buitenwijken van Ahmedabad de motor van Luke opgehaald. De hele dag een beetje met mensen gekletst, aan de motor gesleuteld, lunchen in een of ander tentje.. Dit was het echte India. Geen toeristen, gewoon every day life. Mensen die naar hun werk gaan, mensen die hun kids te eten geven, noem maar op. Geweldig vriendelijke mensen en ze vinden het prachtig dat ze met je kunnen praten. Ze zijn heel intens. Prachtig.

Na een paar dagen bleek dat ik niet met de bus naar Udaipur kon, maar het is me nooit helemaal duidelijk geworden waarom niet.. Luke had tegen die tijd de route uitgestippeld die hij met de motor zou gaan rijden en kwam op het lumineuze idee om samen (met de motor dus) naar Udaipur te rijden. Machtig mooi! Dus hup, al onze bagage op de motor gebonden en let's go! Zie je het al voor je? (foto's volgen, ik beloof het) Een fantastische bike, een blondie, een ubercoole kerel, twee gigantische tassen en dat allemaal onder een strakblauwe lucht. Fantastisch! Wat een ervaring. Onderweg een paar keer gestopt om wat te eten en te drinken en wederom fantastische locals ontmoet. Luke spreekt Hindi en dat maakt de contacten wel bijzonder mooi.

Helaas, aan elk mooi verhaal hangt ook een keerzijde. Toen we ongeveer halverwege waren, kreeg de motor ineens een klapband. We schoten van links naar rechts over de weg en er was geen houden meer aan. Luke manouvreerde de motor naar het gras, maar daar aangekomen bleek er een gat in de grond te zitten. Het voorwiel bleef steken; de motor klapte om en opeens vloog ik door de lucht. Wat een drama. Wonder boven wonder is alles in orde; behalve een hoop butsen & bulten is er niets ernstig aan de hand. Ik zie er niet uit; overal schrammen, wondjes en gigantische blauwe plekken.

Welja, nu heb ik in ieder geval een goed excuus om hier te relaxen. Ik vermaak me prima met het dakterras :) Goed, ik laat binnenkort wel even wat van me weten. Wat is het fantastisch hier!

Liefs